Movies That Matter Filmfestival

Movies That Matter Filmfestival Diary

Door Eva Louise Spits ( Stagiaire Amnesty International, tweedejaars student redactiemedewerker )

 De behind the scenes op een festival zijn nooit hetzelfde. Op het Movies That Matter festival zie je van alles gebeuren waar onder wat studenten met pers passen die rennen door de gangen. Van interviews met activisten tot TikTok video’s. Ik heb 3 dagen rondgelopen op het festival en heb kennis gemaakt met de culturen en problemen van verschillende hoeken van de wereld. Het is essentieel dat de jongeren een introductie hebben naar mensenrechten. In het artikel lees je over de lange dagen die ik heb gedraaid bij het Movies That Matter Festival en de gespreken die ik heb gehad.

Maandag ochtend zit ik in de metro van Rotterdam naar Den Haag. Vele weken en een dozijn aan meetings waren als voorbereiding voor het Movies That Matter festival. In mijn gedachten weer een filmfestival waar ik als middelbare school leerling verplicht naar toe moest. Maar het Movies That Matter festival is een festival dat gaat over mensenrechten.  Het was allemaal een stuk serieuzer dan ik had dacht. Samen met twee oud stagiaires van Amnesty verbleef ik een hostel in Den Haag. Het was een compleet andere ervaring om achter de schermen rond te lopen met een pers pas om je nek tussen de grote lampen en speakers. Het is een doolhof aan deuren, gangen en filmzalen.

De eerste film die we hebben gezien was “I am the river, the river is me “. De film gaat over de Whanganui rivier in nieuw zeeland die in 2017 dezelfde rechten kreeg als een mens. De rechten zijn bedoeld om de rivier te beschermen. In de film zie je hoe Ned Tapa , filmmakers en activisten meeneemt op een kano tocht door de Whanganui rivier. Samen met andere Maori legt Ned Tapa de betekenis  en de geschiedenis van de rivier uit zowel als het gevaar die de wereldwijde klimaatcrisis heeft op de rivier. Na afloop van de film moesten we snel de camera en microfoon opzetten om mensen te interviewen over de film toen ze nog vol met emoties de film uit lopen.De activist Ned Tapa was zelf ook bij de vertoning en uiteraard vonden de andere stagiaires en ik het een goed idee om hem gelijk ook wat vragen te stellen. Zonder enige voorbereiding stond de camera al aan en kwamen de vragen te boven vliegen terwijl het interview zich voortzetten. Rond 10 uur s ’avonds was de eerste werkdag voorbij.

Op dinsdag ochtend begonnen we de dag pas om 11 uur vanwege een reden die ik niet zal benoemen maar ga er maar van uit wat je verwacht van 3 studenten op een kamer. De meerderheid van de tijd op het festival was besteed in een kleedkamer boven de filmzalen. Het was een kleedkamer voor toneelspelers maar sinds wij er zaten waren de kabels over de vloer verspreid. De kaptafels waren bedekt met harde schijven en microfoons. We waren aan het voorbereiden op interviews en aan het inbeelden welke video’s het goed zouden doen op TikTok. Als je weer hebt gefilmd dan wrden de camera’s gelijk leeg gemaakt en het beeldmateriaal werd opgeslagen op de harde schijven. We moesten op elk moment klaar staan om de camera erbij te pakken. Alles werd bekeken vanuit een ooghoek wat potentiele content voor sociale media zou kunnen zijn. Als mensen buiten aan het voetballen waren of er liep een regisseur voorbij dan werd gelijk de camera erbij gepakt.

Op de Activist Night was de screening van “drawing a line” een film over de cartoon artiest Rachita Taneja en de censuur in India.Ironisch genoeg wordt de film niet vertoond in India vanwege de veiligheid van de anonieme activist en filmmaker Mana Pana. Mensenrechten ambassadeur Wim Geerts begon de avond met een speech en een grap over zijn kleurrijke schoenen. Voordat de film begon werden alle activisten op het podium geroepen en galmde de zaal van de staande ovatie en flitsten de camera’s. Kort daarna werd de zaal donker en het doek ging aan. Simple potlood figuurtjes vulden het scherm, het is de simpele tekenstijl van Rachita Taneja waarmee ze ingaat tegen de modi-regering in India. Vanwege haar potlood figuurtjes post op sociale media ‘sanitarypanels’ is ze aangeklaagd door de rechtbank en hangt een gevangenisstraf boven haar hoofd. Rachita legde het hindoenationalisme in India uit door middel van kleur, een van de meest bekende kleuren in India is saffraan. Hindoe nationalisme werd afgebeeld met saffraan als een tonige kleur als symboliek dat alles hetzelfde moest zijn en de rest van India werd afgebeeld als een kleurrijk boeket bloemen. De vergelijking liet een grote indruk op me achter.

Na de film stond ik netjes met een perspasje om mijn nek te wachten op Wim Geerts in de zaal terwijl hij nog stond te praten met activisten. Snel kijkt hij vanuit zijn ooghoek op de studenten die met trappelende voetjes stonden te wachten. Toen hij de activisten nog een fijne avond wenste draaide hij zichzelf naar mij. Ik stelde mezelf netjes voor en vroeg of hij wat vragen wilde beantwoorden voor op de TikTok pagina. We liepen richting de kleine Amnesty studio die was opgebouwd. Met een grote glimlach om mijn gezicht zei ik trots tegen een van de stagebegeleiders “kijk ik heb Wim Geerts! “.

Hoewel we Rachita niet konden interviewen over de film hadden dus wel een ander item te pakken. En net toen ik dacht dat ik mijn dag wilde afsluiten. Bleek dat had ik nog steeds de mogelijkheid om haar te spreken. Buiten in de kou om half 12 s ’avonds stonden met een wijntje en een sigaretje in ons hand te praten over haar leven in India en het klassensysteem. We vergeleken de politieke gelijkenis tussen Nederland en India.De censuur in India die zelf effect heeft op mijn beeld van het land. Onderweg terug naar het hostel zei een van de stagiaires tegen me ‘toen alle activisten naast elkaar op het podium stonden kreeg ik een traantje in mijn ogen. Het gaf me hoop‘.

bekijk hier de after movie