‘Ik kreeg de Amnesty-acties van huis uit mee’

Mirthe Sportel is lid van de Leidse studentenvereniging AEGEE, die zich richt op internationale samenwerking. Perfect publiek voor een Write for Rights-evenement dus. ‘De actie sluit helemaal bij ons aan.’

Ieder jaar rond 10 december – Dag van de Mensenrechten – organiseert Amnesty de internationale schrijfactie Write for Rights (voorheen de Schrijfmarathon). Tijdens de actie worden er voor tien mensen over de hele wereld die onrecht is aangedaan, brieven geschreven naar de autoriteiten. Ook kunnen schrijvers een persoonlijke boodschap overbrengen. De actie groeide binnen een paar jaar uit tot een waar fenomeen: in 2019 werd er op 625 plekken in het land geschreven.

In Leiden werd de studentenvereniging AEGEE benaderd met de vraag of ze een Write for Rights-evenement wilden organiseren. ‘Wij waren gelijk enthousiast’, vertelt AEGEE-bestuurslid Mirthe Sportel. ‘Wij focussen op internationale samenwerking. We reizen veel, hebben contacten met AEGEE-afdelingen door heel Europa en we vinden het belangrijk om ook aan inhoudelijke activiteiten te doen. Zo houden we ons bezig met onderwerpen als mensenrechten, ontwikkeling, educatie, enzovoorts. Write for Rights sluit daar dus helemaal bij aan.’

Wat komt er kijken bij het organiseren van zoiets?
‘In de eerste plaats moet je natuurlijk een locatie regelen. Wij houden onze vaste borrels in een kroeg in de buurt en daar konden we terecht. Verder moet je zorgen dat alle spullen er zijn – informatie over de schrijfacties, briefpapier, enveloppen, pennen en noem maar op – en je moet de promotie verzorgen. Wij hebben vooral via Facebook geworven. Verder had het hoofdkantoor van Amnesty aangegeven dat er ook een silent disco kon worden verzorgd. Dat hebben wij ook gedaan.’

Was het geslaagd?
‘Jazeker, er was een heel goeie sfeer. We waren met ongeveer honderdtwintig mensen. Onze eigen leden waren er met vrienden, en ook wat mensen van buiten onze vereniging die het online hadden gezien. Allemaal studenten. Het was heel gezellig, vooral toen ook de silent disco begon, maar er is wel de hele tijd ook ijverig doorgeschreven. Op de achtergrond vertoonden we filmpjes over de mensen voor wie we schreven.’

Waren er zaken die jou persoonlijk aangrepen?
‘Mij raakte de zaak van Yasaman uit Iran. Zij deelde zonder hoofddoek bloemen uit aan mensen in de trein en kreeg zestien jaar cel omdat ze haar hoofddoek had afgedaan. En een andere zaak die me goed bijstaat was die van Yiliyasijiang, een Oeigoer uit China. Hij studeerde in Egypte, werd daar plotseling opgepakt en aan China overgedragen. Waarschijnlijk zit hij nu in een van de “heropvoedingskampen” voor Oeigoeren, maar zijn familie weet het niet zeker. Overigens vond ik het opmerkelijk dat er bij de mensen die kwamen schrijven niet één zaak meer leefde dan andere. Voor iedereen zijn ongeveer evenveel brieven geschreven.’

Wat vond je zo heftig aan die zaken?
‘Ik vind het sowieso een heftig idee dat er zulke grote verschillen zijn in de wereld. Iedereen wil in vrede leven, iedereen wil vrij zijn en in zijn waarde worden gelaten. Dat motiveert mij ook wel om zoiets te organiseren. Verder ben ik er ook mee opgegroeid, want ik ging als klein meisje al met mijn oma mee naar Amnesty-schrijfacties in de kerk. Daar schreef ik kaarten, maakte tekeningen voor gewetensgevangenen. Dat was heel leuk om te doen. Dus ik kreeg het van huis uit al mee!’

Hebben die acties zin denk je?
‘Ja, die acties hebben zeker zin. Als je kijkt naar al die succesverhalen van mensen die vrijkomen na Amnesty-acties merk je dat regeringen toch blijken te luisteren. En bovendien ervaren de mensen die vastzitten heel veel steun van het feit dat ze niet worden vergeten.’