Recht op water

Volgens de wereldgezondheidsorganisatie (WHO) lijdt wellicht de helft van de bevolking in ontwikkelingslanden aan ziekten die verband houden met gebrek aan schoon water.

Aan die ziekten sterven elk jaar zeven miljoen mensen. Twee derde van het aardoppervlak bestaat uit water, maar slechts 1 procent daarvan is drinkwater. Toch is dat ruim voldoende voor de waterbehoeften van alle mensen op aarde, inclusief die voor koken en sanitaire voorzieningen.

De internationale gemeenschap heeft vooral sinds 2002 het recht op water erkend als een mensenrecht. De schendingen van dat recht neemt vele vormen aan: industriële vervuiling van waterbronnen, het onvermogen om aan arme stadsbewoners zuiver drinkwater te leveren, een prijs die water ontoegankelijk maakt voor de armen, een monopolie op waterbronnen door commerciële ondernemingen, en het beperken van watertoevoer als oorlogsstrategie of als middel om een oplossing in politieke conflicten af te dwingen.

Recht op water in de grondwet

In 2010 erkenden de Verenigde Naties in een resolutie het recht op water en sanitair. Het recht op water is ook vastgelegd in enkele grondwetten, waaronder die van Zuid-Afrika. In Nederland vonniste een rechter in Heerlen eind 2008 dat van een huishouden dat lange tijd de waterrekening niet had betaald de waterleiding niet mocht worden afgesloten, omdat dat in strijd was met het internationale recht op water.

Amnesty voerde actie tegen onder meer het belemmeren van de toegang tot water in Israëls bezette gebieden, en de obstakels die in Bolivia en India bestaan voor de arme bevolking, zoals een hoge prijs van water, slechte leidingen en willekeur in de toevoer.