Verbanning

Verbanning is het langdurig gedwongen verblijf buiten het eigen land of de eigen streek als strafmaatregel.

Bij de Grieken werd verbanning opgelegd aan moordenaars. Door ostracisme (een procedure waarin burgers namen van te verbannen personen op potscherven konden schrijven) kon het er ook voor politieke misdrijven worden opgelegd. In Rome kon een misdadiger aan de doodstraf ontkomen door verbanning. Later werd verbannen een algemene toegepaste straf voor de hogere klassen, waar leden van lagere klassen tot dwangarbeid werden veroordeeld. Dat verschil in bestraffing was ook in de middeleeuwen algemeen.

Australië en Sovjet-Unie

In de 18e eeuw verbanden Europese staten misdadigers naar strafkolonies, hetgeen vaak deportatie werd genoemd. De witte Australische bevolking bestond aanvankelijk voor een groot deel uit verbannen misdadigers. In de moderne tijd verbande de Sovjet-Unie criminelen en politieke misdadigers naar de binnenlandse strafkampen in de Goelag Archipel, vaak als vorm van massale deportatie. Ook werden dissidenten, onder wie Aleksandr Solzjenitsyn, naar het buitenland verbannen.

Binnenlandse verbanning werd ook toegepast in onder meer Chili en sommige Afrikaanse landen. Zuid-Afrika kende onder het apartheidsregime een bijzondere vorm van vrijheidsbeperking, bekend als banning.