Dublin (verdrag) en Dublinverordening voor asielverzoeken
‘Dublin’ is een verdrag dat werd aangenomen door de twaalf lidstaten van de Europese Gemeenschap in Dublin in 1990, dat bepaalt welk land verantwoordelijk is voor het in behandeling nemen van asielverzoeken.
De Dublinverordening III is een Europese verordening die sinds 2014 van kracht is. In deze verordening wordt bepaald welk land verantwoordelijk is voor het in behandeling nemen van asielverzoeken. Meestal is dit het eerste land in het Schengengebied waar iemand binnenkomt en diens vingerafdrukken afgeeft. Daar zijn uitzonderingen op, bijvoorbeeld als het gaat om een asielverzoek van een minderjarige.
Dublinverordening: ongelijke kansen
De verordening beoogt te voorkomen dat een persoon in meerdere EU-lidstaten in de asielprocedure wordt opgenomen. Critici wijzen erop dat de nationale procedures en beoordelingen sterk verschillen (een gebrek aan harmonisering) en dat de asielzoekers daarom per land zeer ongelijke kansen hebben. Sinds 1998 wordt in Nederland en België aan Dublin-claimanten (asielzoekers die Nederland of België naar een ander land van de EU wil terugsturen om daar de asielprocedure te doorlopen) geen opvang meer verleend.
Dublinverordening en Pact on Migration and Asylum
In september 2020 werd aangekondigd door de Europese Commissie dat de Dublinverordening vervangen zou worden door het ‘Pact on Migration and Asylum.’ Amnesty heeft kritiek geuit op dit voorstel omdat de nadruk ligt op externalisering, afschrikking en terugkeer.
