Vier vragen aan… Katharina Nett

Katharina Nett (19) is geboren en opgegroeid in Starnberg, een wat conservatief dorp ten zuiden van het Duitse München. Vanwege de internationale sfeer en het groene karakter van de stad koos ze ervoor om in Rotterdam psychologie te gaan studeren. De stad bevalt, vooral vanwege de onbevooroordeelde mensen die ze tot nu toe heeft ontmoet: ‘De culturele uitwisseling die hoort bij het internationale karakter van Rotterdam vind ik fantastisch!’. Ze woont in een groot studentenhuis met 250 andere internationale studenten, pal naast de universiteitscampus. Sinds dit jaar is ze lid van Amnesty’s studentengroep in Rotterdam. Wat motiveert Katharina om zich vrijwillig in te zetten voor Amnesty, als onderdeel van haar drukke studentenleven?

Hoe ben je bij Amnesty’s studentengroep terechtgekomen?

Al sinds ik jong ben houd ik me bezig met vrijwilligerswerk. Op de middelbare school hielp ik bijvoorbeeld mee aan een lokaal voorleesproject voor MS-patiënten. Ook organiseerde ik benefietconcerten voor verschillende goede doelen. Na de middelbare school ging ik een jaar lang naar India, waar ik meewerkte aan een project gericht op de empowerment van arme kinderen door middel van muziek. Het was een hele bijzondere ervaring, ook omdat de meeste andere vrijwilligers veel ouder waren en ik in deze periode veel van hen heb kunnen leren.

Eenmaal begonnen met mijn studie in Rotterdam, wilde ik mijn maatschappelijke inzet graag voortzetten. Op de middelbare school had ik al kennisgemaakt met het werk van Amnesty, toen ik onderzoek deed naar de vermissingen van en moorden op inheemse vrouwen in Canada. Ik vond een rapport van Amnesty hierover en stond versteld van de accuraatheid en volledigheid van de informatie. De focus op mensenrechten vond ik ook erg fascinerend. Daardoor raakte ik geïnteresseerd in wat Amnesty allemaal doet. In mijn ogen vormen mensenrechten de basis van alles: door je te richten op mensenrechten, pak je een probleem bij de wortels aan. Ik zie mensenrechten als het fundament dat mensen nodig hebben om een toekomst op te kunnen bouwen.

Toen ik net in Rotterdam was komen wonen, zocht ik contact met de lokale Amnesty-groep. Zij verwezen mij door naar de studentengroep. Ik werd lid en besloot me aan te melden voor de evenementencommissie.

Leuk! Wat voor evenementen hebben jullie de afgelopen tijd georganiseerd?

Toen ik lid werd van de studentengroep stond 8 maart, Internationale Vrouwendag, als eerste op de planning. Op de Erasmus Universiteit organiseerden we een tentoonstelling over wereldwijd geweld tegen vrouwen. Vanwege mijn onderzoek naar mishandeling van inheemse vrouwen in Canada, kon ik een bijdrage leveren aan de tentoonstelling. Een van de bezoekers was een inheemse vrouw uit Canada, die als geen ander met het onderwerp bekend was. Ze was onder de indruk van de door ons gedeelde informatie en de boodschap die wij probeerden over te brengen. Mede daardoor gaf het organiseren van deze tentoonstelling mij veel voldoening. Ik had echt het gevoel dat we bewustwording hebben weten te creëren bij de bezoekers.

Vlak daarna begon de collecteweek van Amnesty. Daar deden we als studentengroep ook aan mee. In totaal hielpen we met zeven leden mee, verdeeld over een dag. We kozen ervoor om te collecteren in de drukste winkelstraat van Rotterdam. Collecteren als manier van fondsenwerving was nieuw voor me. In het begin voelde ik me gefrustreerd, omdat sommige mensen je gewoonweg negeren of ontwijken, of zeggen dat ze geen contant geld bij zich hebben. Wat ik interessant vond, is dat niemand doorvroeg over waar Amnesty voor staat of wat Amnesty precies doet; mensen doneren simpelweg geld. Is dat omdat Amnesty zo bekend is of omdat het mensen eigenlijk niet zoveel uitmaakt? Daar ben ik wel benieuwd naar. Uiteindelijk is het ons gelukt om een mooi bedrag op te halen. We hebben de smaak te pakken en willen dit jaar graag meer fondsenwervingsactiviteiten organiseren: een benefietconcert organiseren lijkt ons bijvoorbeeld erg leuk.

Wat vind je leuk aan jouw werk voor Amnesty?

Ik vind het fantastisch dat er zo veel mensen vanuit de hele wereld en met verschillende culturen betrokken zijn bij Amnesty. De leden van onze studentengroep bijvoorbeeld komen onder andere uit Turkije, Duitsland, de Verenigde Staten, Italië en Nederland natuurlijk. Ondanks de verschillen in achtergrond delen we dezelfde overtuiging: actievoeren voor mensenrechten brengt verandering teweeg. Daarmee stijgen we uit boven onze eigen cultuur en zijn we onderdeel van een gemeenschap of beweging op internationaal niveau. Ik denk dat contact en samenwerken met mensen uit allerlei delen van de wereld een sterk middel is tegen discriminatie, omdat ‘de ander’ niet kennen of begrijpen discriminatie voedt.

Daarnaast raak ik geïnspireerd door de toewijding van de bestuursleden van onze studentengroep; ze werken hard en doen het ontzettend goed!

Amnesty probeert meer jonge mensen zoals jij te betrekken bij activiteiten en projecten. Heb jij nog tips?

Ik denk dat een goede lokale samenwerking tussen de ‘gewone’ Amnesty-groep en de studentengroep al heel erg helpt. Je kunt elkaar versterken. Daarnaast vind ik de Amnesty-rapporten een goede bron van informatie voor studenten en scholieren; daar zou je meer publiciteit voor kunnen genereren. Het is ook heel belangrijk om aanwezig te zijn (bijvoorbeeld met een stand) op events waar jongeren veel komen.

In mijn omgeving zie ik dat jongeren wel geïnteresseerd zijn in mensenrechten en het werk van Amnesty, maar dat ze niet geloven dat zij echt verandering teweeg kunnen brengen, omdat ze denken dat goede bedoelingen verloren raken in politiek. Daarom is het goed om te benadrukken dat Amnesty geen politieke organisatie is en dat Amnesty wel echt iets doet en bereikt!