Turkije is voor journalisten een gevangenis geworden

Op de Dag van de Persvrijheid spreken journalisten uit Turkije over het klimaat van angst in hun land. Sinds de mislukte coup van 2016 zitten meer dan 120 Turkse journalisten in de gevangenis.

Zehra Doğan

is kunstenares en redacteur van het door vrouwen gerunde Koerdische persbureau JINHA, dat in oktober 2016 gedwongen werd zijn deuren te sluiten. Doğan zit een gevangenisstraf van drie jaar uit voor een schilderij en een aantal artikelen die ze schreef.

‘Ik zit in de gevangenis maar ik ben geen gevangene. Iedere dag weer laten we zien dat kunst en journalistiek niet gevangengezet kunnen worden. We blijven doorgaan met onze strijd en blijven zeggen dat journalistiek geen misdaad is, totdat alle journalisten op vrije voeten zijn.’

Çağdaş Kaplan

is redacteur van het online nieuwsplatform Gazete Karınca.

‘Je werk doen terwijl je continu bang bent dat je gearresteerd en veroordeeld wordt, maakt het leven extreem zwaar, maar journalistiek is ons beroep. We moeten het doen. De waarheid is in Turkije duidelijk te zien, maar er worden ook pogingen ondernomen om die voor de maatschappij te verbergen. Iemand moet erover praten en dat is wat wij proberen te doen.’

Hakkı Boltan

is lid van de Vereniging van Vrije Journalisten, die in november 2016 tot opheffing werd gedwongen.
‘Voor journalisten is Turkije een kerker geworden. We hadden 400 leden toen we gedwongen werden te stoppen. Van hen zitten er nu 78 in de gevangenis. De enige manier waarop dit zal veranderen is als journalisten in de hele wereld solidair met ons zijn.’

Murat Sabuncu

is redacteur van de krant Cumhuriyet. Hij werd op 25 april veroordeeld tot 7,5 jaar cel op beschuldiging van terrorisme.

‘Ik hou van mijn land en ik hou van mijn beroep. Ik wil vrijheid, zowel in Turkije als in de hele wereld – niet voor mij, maar voor alle journalisten die gevangen zitten. De enige manier waarop we dat kunnen bereiken is door solidariteit.’

Gauri van Gulik

is Amnesty’s directeur Europa.

‘Nu de verkiezingen voor de deur staan heeft Turkije meer dan ooit een vrije pers nodig. Maar we zien dat geprobeerd wordt een einde te maken aan elke vorm van onafhankelijke journalistiek. Turkije is lijstaanvoerder bij het gevangenzetten van journalisten, simpelweg omdat ze hun vak uitoefenen. De wereld mag niet toestaan dat dit gebeurt.’