Onze vader is moedig. We wachten op hem met hoop in onze harten

De Saudische blogger Raif Badawi werd op 12 juni 2012 gevangengezet. In 2014 werd hij veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf voor het opzetten van een discussieforum op internet en voor het beledigen van de islam. Hij werd ook veroordeeld tot duizend stokslagen, een wrede en onmenselijke straf. Op 9 januari 2015 kreeg hij de eerste vijftig stokslagen toegediend op een plein in Jeddah.

Raifs kinderen hebben hun vader al een lange tijd niet meer gezien. Vijf jaar na zijn arrestatie schrijven Raifs dochters Najwa en Miriam een brief, met hulp van hun moeder Ensaf Haider.

Najwa Badawi (14)

Ik begreep niet waarom we weggingen uit Saudi-Arabië. Ik was pas acht jaar. Op een dag werden we wakker, Doudi en Miriam en ik, en zagen dat onze kleren in reistassen waren gestopt.

Mama was gehaast en paniekerig en de angst nam bezit van mijn lichaam.

‘Wat is er aan de hand?’, vroeg ik.

‘We moeten hier weg,’ zei ze. ‘Je vader komt later.’

Ik was zo verbaasd dat jij ons liet vertrekken zonder jou. Het sloeg nergens op. Ik was de hele reis zo boos op jou. Maar ik zei niks.

Er gingen twee jaar voorbij en je kwam niet.

De hele tijd vroeg ik aan mama: ‘Wanneer komt hij?’ En dan zei ze: ‘Snel – het duurt nog maar even.’ En ik bleef wachten.

Toen we naar Canada vertrokken, dacht ik dat je ons zou verrassen op het vliegveld. Maar je was er niet. Ik bleef boos op je.

Ik dacht de hele tijd dat je ons verlaten had. Ik dacht dat je niet meer van ons hield of dat het je niet meer kon schelen hoe het met ons ging. Ik maakte me de hele tijd ontzettend zorgen over mama. Wat zou er met ons gebeuren zonder jou?

En de hele tijd verborg ik mijn boosheid, en de hele tijd werd ik steeds bozer. Mijn hart was gebroken en ik was in de war.

Uiteindelijk kwam de dag dat ik de waarheid hoorde: dat jij in de gevangenis zat omdat je had gesproken over waar je in geloofde, dat je slim en vaderlandslievend was, en dat je ons nooit zou hebben verlaten als het aan jou had gelegen.

Het was moeilijk om te horen dat je de hele tijd in de gevangenis had gezeten, maar het gevoel van opluchting was veel groter. Het gevoel dat je nog steeds van ons hield, dat je aan ons dacht, dat je zo veel om ons gaf. Dat gevoel spoelde mijn woede weg, en vulde me met een groot verlangen naar en vertrouwen in de dag dat ik je ooit weer zal zien.

En dus wacht ik nog steeds, maar nu met zoveel meer hoop in mijn hart – de hoop dat koning Salman je gratie zal verlenen en jou aan ons terug zal geven, geliefd en liefdevol als altijd.

Miriam Badawi (10)

Ik kan me niet veel herinneren van de dag dat we Saudi-Arabië verlieten. Ik was pas vier jaar oud. Wat ik me het beste herinner zijn foto’s. Jouw foto. Jouw foto met mama. Ze neemt hem overal mee naartoe.

En dan vooral die foto van jou met ons allemaal. Ze zet hem overal neer waar we zijn beland sinds we zijn weggegaan: in Egypte, in Libanon, in Canada. Altijd die foto.

Ik probeer me jou te herinneren. Je stem, je omhelzingen, maar het lukt me niet. Ik was heel klein en hield me aan mama vast toen we jou verlieten en vluchtten.

Maar toch ken ik je goed! Ik weet dat je de liefste man op de wereld bent. Ik  weet dat je ontzettend veel van ons houdt. Ik weet dat jij op dit moment bij ons wilt zijn, meer dan wat ook in de hele wijde wereld.

Ik weet dat je ons mist en ik vraag me af hoe het met je gaat. Soms, als ik me minder goed voel, val ik uit naar mama en schreeuw: Hoe kunnen we zonder papa leven? Wat gaat er met ons gebeuren?” Ze houdt me vast als ik huil, en aait over mijn hoofd en zegt: Hij komt. Hij komt echt.’

Ik vraag me af of er iemand is die begrijpt hoe het is om iemand zo vreselijk te missen. Ik ben niet anders gewend. Ik wacht op de dag dat ik mijn kleine hand in zijn grote hand kan stoppen en met hem naar school kan lopen. Opscheppen met mijn vader tegen de andere kinderen. Kijk naar mijn vader. Kijk hoe geweldig hij is.

Mijn vrienden weten dat je in de gevangenis zit om wat je schreef – dat je stokslagen hebt gehad. Het schokte ze dat iemand zo’n afschuwelijke straf kan krijgen alleen maar omdat hij iets schreef. Ik was ook geschokt toen ik hoorde wat er gebeurd was. Ik heb zo veel gehuild. Ik stelde me voor hoe jouw rug eruit zag, helemaal kapot. Hoe kunnen ze je zoiets aandoen?

Maar ik weet – en dat weten wij allemaal – dat alles wat jij hebt gedaan is opkomen voor waar je in gelooft.

Soms wou ik dat je nooit iets geschreven had. Als ik egoïstisch ben wou ik dat je je gedeisd had gehouden, zodat je nu hier kon zijn, bij mij.

Maar mama zegt dat je dapper bent, dat je voor je land schreef, dat mensen zoals jij geschiedenis schrijven. En dat maakt me zo trots dat ik bijna ontplof. Ik kan niet wachten op de dag dat je naast me staat en ik naar jou kan wijzen en zeggen: Kijk! Dat is mijn vader.

Kom in actie 

Raif Badawi’s straf werd in 2015 opgeschort. De druk die jullie al hebben uitgeoefend op de Saudische autoriteiten heeft er mede voor gezorgd dat hij geen stokslagen meer heeft gehad. Maar Raif zit nog steeds in de gevangenis en heeft jullie steun meer dan ooit nodig.  

Roep koning Salman op hem vandaag nog vrij te laten. Bel naar de Saudische ambassade, of stuur een tweet zoals hieronder.

@KingSalman blogging is not a crime! I urge you to #FreeRaif today! @Raif_Badawi