Jouw woorden hebben effect

Brieven schrijven is iets van vroeger. Dat zou je denken, maar elk jaar rond 10 december – de internationale Dag van de Rechten van de Mens – komen overal ter wereld honderdduizenden mensen samen om brieven te schrijven.

Woorden van hoop en troost

Tijdens de Schrijfmarathon schrijven ze naar mensen om ze hoop en troost te geven, mensen die ten onrechte gevangenzitten in krappe, overvolle cellen, gemarteld zijn of gediscrimineerd worden. En ze schrijven naar de autoriteiten die hier verantwoordelijk voor zijn, om hen te laten weten dat mensen overal ter wereld over hun schouder meekijken als zij de mensenrechten aan hun laars lappen. In hun brieven vragen ze de autoriteiten om vrijlating van gevangenen, en om gerechtigheid.

5,5 miljoen berichten

In 2017 stuurden Amnesty-supporters – van schoolkinderen tot mensen in bejaardentehuizen – meer berichten dan ooit tevoren, van fraai geschreven brieven tot tekeningen en kaarten. Of ze zetten hun handtekening onder een petitie om onze oproep tot gerechtigheid kracht bij te zetten. Al die berichten samen hadden een grote impact.

Mahadine uit Tsjaad kwam vrij

Op 5 april 2018 kwam Tadjadine Mahamat Babouri – beter bekend als Mahadine – vrij. De mensenrechtenverdediger was op 30 september 2016 opgepakt, nadat hij regering van Tsjaad had bekritiseerd vanwege haar economische wanbeleid. Hij had een levenslange gevangenisstraf kunnen krijgen. Tijdens de Schrijfmarathon kwamen meer dan 690.000 brieven, kaartjes en petitieoproepen geschreven. ‘Ik wil mijn dankbaarheid aan iedereen overbrengen. Ik waardeer jullie, ik houd van jullie, ik respecteer jullie’, liet Mahadine weten.

Ni Yulan uit China voelt zich veiliger

Ni Yulan is gemarteld, wordt geïntimideerd, zat ten onrechte gevangen en werd zeker zeven keer uit haar huis gezet. Ni Yulan komt op voor mensen die gedwongen werden hun huis te verlaten. Zij voert vreedzaam actie, maar wordt door de autoriteiten voortdurend lastiggevallen. ‘De politie mishandelt mij, scheldt me uit en schendt mijn rechten,’ zei Ni Yulan. ‘Dankzij de internationale aandacht [voor mijn situatie] is dat nu minder. Mijn dank gaat uit naar de mensen die voor mij schreven.’

Hanan kreeg de zorg die ze nodig had

Hanan Badr el-Din wilde van de Egyptische autoriteiten weten waar haar man was. Hij verdween in juli 2013, door hun toedoen. Ze werd medeoprichter van een vereniging van familieleden van verdwenen personen. Maar in mei 2017 werd ze op valse beschuldigingen gearresteerd. In de gevangenis ging haar gezondheid achteruit. Meer dan een half miljoen mensen kwam voor haar in actie. Nu krijgt ze de medische zorg die ze nodig heeft. Volgens haar familie is dat een direct gevolg van de internationale aandacht voor Hanan tijdens de Schrijfmarathon.

Clovis’ activisme werd beloond

Clovis Razafimalala zette zich op vreedzame wijze in tegen illegale houtkap op Madagaskar en bracht daardoor zijn leven in gevaar. ‘Ik weet niet hoeveel brieven ik heb gehad, maar het zijn er zeker duizenden,’ zei hij. ‘Ik heb zelfs brieven gekregen van schoolkinderen uit Canada. Het is ongelooflijk

ontroerend en het geeft me echt moed. De campagne van Amnesty maakte een enorm verschil voor mij, want mijn verhaal kreeg daardoor wereldwijde aandacht.’ Inmiddels steunen lokale organisaties hem openlijk en kenden hem een prijs toe voor zijn moed.

Xulhaz’ familie voelt zich gesteund

Xulhaz Mannan uit Bangladesh durfde op te komen voor de rechten van lesbiennes, homo’s en biseksuelen en transgenders (LHBT’s). Op 25 april 2016 werd hij door leden van een militante islamitische groepering op gruwelijke wijze vermoord. Honderdduizenden mensen vroegen de regering van Bangladesh om gerechtigheid en stuurden zijn familie woorden van vriendschap en steun. ‘Het is ongelooflijk,’ zei Xulhaz’ broer Minhaz. ‘Zoveel zorg en liefde voor Xulhaz. Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik bedank iedereen hiervoor.’

MILPAH kan door met de strijd

MILPAH is een organisatie van mensenrechtenverdedigers die opkomen voor de belangen van de Hondurese inheemse bevolking. Ze worden voortdurend lastiggevallen, bedreigd of zelfs vermoord. ‘Dankzij Amnesty en andere internationale organisaties zijn we er nog steeds,’ zeiden de mensen van MILPAH. ‘We hebben niet alle brieven kunnen lezen. Maar we zijn blij en trots dat we vrienden in de hele wereld hebben: kinderen, jonge mensen, volwassenen. Dat geeft ons kracht. We voelen ons niet alleen. Het geeft ons de moed om door te gaan met de strijd voor mensenrechten en het milieu.’

Sakris is meer een individu

Sakris uit Finland werd als meisje geboren, maar voelde zich niet thuis in zijn lichaam. Nu wil hij als man erkend worden, maar daarvoor moet hij zich laten steriliseren. Dat wil hij niet. Bovendien wordt hij lastiggevallen, geïntimideerd en bedreigd met geweld, omdat hij opkomt voor de rechten van transgenders. ‘Het is ongelooflijk als je ziet hoeveel mensen in actie kwamen en zich zorgen om mij maakten,’ zei hij. ‘Ik ben nu minder een symbool of een vreemd voorwerp en meer een individu die toevallig trans is.’

Shackelia strijdt voor gerechtigheid

Meer dan een half miljoen mensen steunden Shackelia Jackson uit Jamaica in haar roep om gerechtigheid. Haar broer Nakiea werd door de politie doodgeschoten. Ze hadden hem aangezien voor een overvaller. Shackelia en haar familie eisen een onafhankelijk onderzoek naar de dood van Nakiea en berechting van de dader. ‘Dankzij de Schrijfmarathon is het niet langer een nationale solidariteitsactie, maar een wereldwijde,’ zei ze. ‘Ik zag wat er nodig was voor dit soort activisme en ik was blij dat Amnesty mij daarbij kon helpen.’

Farid en Issa weten zich beschermd

De Palestijnse mensenrechtenverdedigers Issa Amro en Farid al-Atrash protesteren tegen de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever. Ze werden voor van alles aangeklaagd, variërend van het aanvallen van soldaten en opruiing tot deelname aan een verboden demonstratie. ‘We wisten nooit hoeveel mensen in de hele wereld ons steunden,’ zei Farid. ‘We danken Amnesty en haar supporters voor hun steun en voor de aandacht voor onze zaak door middel van de Schrijfmarathon.’

Wereldwijde steun voor Taner en de Istanbul 10

Bijna 875.000 mensen schreven voor de vrijlating van Amnesty Turkije-voorzitter Taner Kılıç en de Istanbul 10. De Istanbul 10 zitten weliswaar niet meer in de cel, maar hun vrijheid is nog steeds in gevaar. En Taner zit nog vast. Günal Kurşun, een van de tien, zei dat hij de allereerste solidariteitsbrief in zijn achterzak had tijdens zijn hoorzitting, om geluk af te dwingen: ‘Ik schreef 15, 20 jaar geleden kaarten en brieven voor verschillende Amnesty-campagnes, naar Columbia en Egypte en Myanmar, herinner ik mij. Twintig jaar later ontving ik zelf brieven… Hartelijk dank daarvoor. Het is heel waardevol voor mij.’