En daarom heb ik jullie hulp nu nodig

De Mexicaanse Yecenia Armenta werd op 12 juli 2012 door agenten in burger aangehouden en in een auto geduwd. Ze werd geblinddoekt en geboeid en naar een onbekende locatie meegenomen. Nadat ze mishandeld en gemarteld was, bekende ze de moord op haar man, die een week eerder in het openbaar was doodgeschoten. Er is geen enkele aanwijzing voor haar betrokkenheid bij de moord, en Yecenia zit al drie jaar in de gevangenis. Ze schreef ons deze brief.

Beste vrienden,

Ik schrijf jullie vanuit een gevangenis in het noorden van Mexico. De warmte is intens: in de zomermaanden wordt het hier wel veertig graden, de temperatuur is stijgende, en we zweten allemaal in onze cel.

Drie jaar: Ik heb de zomers hier zien komen en gaan, evenals de mensen, maar niet mijn kinderen die buiten deze muren opgroeien. Er is veel gebeurd in de afgelopen drie jaar, maar ik zit nog steeds hier. En ik moet toegeven dat ik mij af en toe heel erg moe en verslagen voel.

Voordat dit alles gebeurde, voelde ik mij waardevol voor de maatschappij en vond ik het fijn me te bekommeren om anderen. Maar alles veranderde toen de Mexicaanse politie mij fysiek, geestelijk en seksueel martelde. En vervolgens werd ik aangeklaagd voor een misdrijf dat ik niet heb gepleegd.

Diezelfde autoriteiten houden nu mijn vrijlating tegen; ze zorgen ervoor dat ik niet de gerechtigheid krijg die ik verdien. Ze moeten weten dat de hele wereld nu meekijkt. En daarom heb ik uw hulp nodig; zonder uw hulp zullen ze mij vergeten.

Yecenia Armenta is één van de mensen waarvoor we in actie komen tijdens de Schrijfmarathon. Schrijf voor haar vrijlating!

Velen kunnen zich met mijn verhaal identificeren. Tijdens een bezoek vertelde Amnesty mij vergelijkbare verhalen. Bijvoorbeeld over Claudia Medina die werd vrijgelaten met dank aan de verbondenheid en druk van duizenden mensen. Ik heb goede moed en ben dankbaar.

Vroeger nam ik mijn zoontje mee naar zwemles. Ik herinner me hoe ik keek naar de andere kinderen keek die met elkaar wedijverden over wie de snelste was, of juist de sterkste. Mijn zoon niet. Hij dobberde in alle rust rond in het water, terwijl de andere kinderen hem voorbij koersten. Eerst dacht ik dat mijn zoon zich ongepast gedroeg, maar toen realiseerde ik me hoe gelukkig het mij maakte hem zo vrij te zien. We zouden allemaal vrij moeten zijn om onszelf te zijn. Vrijheid is van essentieel belang voor elk mens. Vrijheid laat ons ademen en met volle teugen leven.

Ik wil ook vrij zijn, vrij om mezelf te zijn, gewoon zoals ik ben.

Ik wil hier geen dag langer blijven. Ik wil dat mijn verhaal gehoord wordt, en ik vraag jullie, lieve vrienden, om mij te helpen. Ik heb jullie hulp nodig om gerechtigheid van de autoriteiten te eisen, en ik heb het vertrouwen en de hoop dat jullie dat zullen doen.

In de tussentijd zit ik in mijn cel, en bid dat het allemaal goed komt.

Liefs,

Yecenia

10 juli 2015, Culiacán, Mexico