‘Eenvoudig, eerlijk en lief: mijn vrouw, de gevangen studentenactivist’
Afgelopen maart werd Phyoe Phyoe Aung gevangengezet voor het mede-organiseren van een studentenprotest in Myanmar. Haar echtgenoot Lin Htet Naing beschrijft zijn vrouw en hun strijd voor rechtvaardigheid.
Door: Lin Htet Naing
Mijn lievelingsdag is 11 april 2007. Dat is de dag dat we verliefd werden. Ik hou van mijn vrouw omdat ze eenvoudig en lief is en heel goed voor me is. Ik denk dat zij van mij houdt omdat ik een beetje stout ben :D. We willen graag een fijn thuis en een gezin samen.
Ik ontmoette haar bij een studentenleesclub in 2006. Ik vond dat ze eruit zag als een jongen. Ze was voor niemand bang. Ze had altijd discussies met onze medestudenten, en sprak over de voordelen van globalisering.
‘Ik ben heel trots op haar’
Ze groeide op met politiek en activisme. Toen ze tien maanden oud was, werd haar vader gearresteerd tijdens de opstanden van 1988: grote studentenopstanden die het militaire regime met harde hand neersloeg. Ze was 16 jaar toen hij weer vrijkwam.
Ik ben erg trots op haar. Ze is de secretaris-generaal van de All Burma Federation Student Union. Dat is een belangrijke studentenorganisatie in ons land die voorop stond in de roep om onafhankelijkheid en democratie. Dat is ook de reden waarom we meehielpen de organisatie weer opnieuw op te richten in 2007.
Omdat lidmaatschap van de organisatie toen verboden was, moesten we in het geheim opereren. We deden mee aan de Saffraan Revolutie – de massale monnikenopstanden in 2007, die door de overheid met harde hand werden neergeslagen, red. – om te protesteren tegen de stijging van grondstofprijzen. Maar toen werden we allebei opgepakt en zaten meer dan drie jaar in de gevangenis.
‘Ze wil goede sociale voorzieningen’
Ze was betrokken bij veel acties, zoals een demonstratie tegen het gewapende conflict in het noorden van het land. Het is haar droom dat Myanmar wordt zoals de Scandinavische landen. Ze wil goede sociale voorzieningen en gezondheidszorg voor iedereen.
In 2014 vond er een bijeenkomst plaats van studenten uit het hele land. Het ging over de nieuwe Nationale Onderwijswet. Wij vinden dat deze wet de academische vrijheid beperkt. Phyoe Phyoe Aung werd uitgekozen als een van de mensen die deze actie hielpen coördineren.
Eerder dit jaar was ze mede-organisator van een landelijke protestmars tegen deze wet. Bijna duizend mensen deden mee, onder wie meer dan 300 studenten.
De demonstranten riepen ‘we willen democratisch onderwijs’ en ‘we willen geen gecentraliseerd onderwijssysteem’. Toen ze in de buurt van de hoofdstad Yangon kwamen, werden ze door de politie omsingeld en werd Phyoe Phyoe Aung gearresteerd.
‘Ik was zo boos op de regering’
We hadden verwacht dat dit kon gebeuren. We probeerden met de regering te onderhandelen over de nieuwe wet, maar toen dat niet lukte vermoedden we al dat het slecht kon gaan eindigen. Ze was voorbereid: ze had een mobiele telefoon, wat geld en een rugzak met eten en medicijnen bij zich.
Ik was zo verdrietig toen ik het nieuws hoorde. Ik huilde omdat ik haar niet kon verdedigen en niet bij haar kon zijn. En ik was zo boos op de regering. Ik mis haar nu.
Ik heb haar sindsdien laten weten dat ze op haar gezondheid moet passen en sterk moet zijn. En dat ik mijn best doe haar zo snel mogelijk vrij te krijgen.
Maar de autoriteiten hebben geen respect voor studentenactivisten. Ze zetten de universiteiten en professoren onder druk om hen in de gaten te houden en hen van de lessen uit te sluiten. En ze zetten ouders ook onder druk. Als de studenten dan toch publiekelijk demonstreren, worden ze door de politie gearresteerd op basis van artikel 18 van onze wetgeving. Daarin worden ongeautoriseerde demonstraties verboden.
‘De gevangenis is niet de oplossing’
Mijn vrouw heeft een lange gevangenisstraf in het vooruitzicht. Ze is erg gefrustreerd. Ze gaan 47 verschillende aangeklaagden apart ondervragen, maar zijn nog steeds niet klaar met de eerste. Als dit zo doorgaat, zal de hele rechtszaak meer dan drie jaar duren. En als ze dan wordt veroordeeld, kan ze voor nog eens negen jaar de gevangenis ingaan.
De mensen in Myanmar zijn op dit moment alleen maar geïnteresseerd in de aanstaande verkiezingen van november 2015. Ze zijn de politieke gevangenen zoals mijn vrouw vergeten. Daarom moeten we druk blijven uitoefenen op de regering en mensen vertellen wat er gaande is.
Mijn boodschap voor jou en alle Amnesty-aanhangers is om aan president Thein Sein en zijn regering te laten weten dat de gevangenis niet de oplossing is voor mensen die verandering willen.
