Blood For Chocolate: Rauw theater over politiegeweld en racisme
De interesse van Nawal Mustafa, Amnesty’s projectmedewerker Etnisch Profileren, is gewekt als ze hoort dat theatermakers een stuk maken naar aanleiding van het overlijden van Mitch Henriquez. Met Blood For Chocolate willen de makers kunstenaars een podium bieden om maatschappelijke thema’s als etnisch profileren, politiegeweld en racisme aan te kaarten. Nawal belt een van de makers, Raymi Sambo, en voordat ze er erg in heeft, staat ze twee dagen later zelf op de planken!
Nietsvermoedend en met weinig verwachting haast ik me, op vrijdag 8 april, naar het Maaspodium in Rotterdam. Twee dagen daarvoor nam ik contact op met Raymi Sambo. Ik las ergens dat hij samen met theatermaker Ira Kip bezig was met een theaterstuk geïnspireerd door het overlijden van Mitch Henriquez. Voor Ira en Raymi was dit de aanleiding om de werkgroep Blood For Chocolate op te richten. Raymi reageert enthousiast op mijn bericht en nodigt me direct uit om op 8 april de repetitie bij te wonen. Ook vraagt hij me om een onderdeel te zijn van het theaterstuk.
Tijdens de eerste repetitie, waar de gehele cast voor de eerste keer met elkaar oefent, zit ik erbij. Naarmate de verschillende delen van de voorstelling geoefend worden, zie ik de samenhang niet. Puzzelend zit ik te zoeken naar een rode draad.
Rond kwart over acht begint het publiek binnen te druppelen. Ik voel de spanning in de zaal steeds toenemen. Zodra de acteurs beginnen, daalt de stilte neer over de zaal en zitten we gebiologeerd te kijken. Blood For Chocolate is rauw, hard en heel erg confronterend. De rol van sociale media in ons dagelijkse leven komt vaak terug en er is veel interactie met het publiek. Iemand uit het publiek krijgt de vraag ‘Wat vind je nou van de zwartepieten-discussie?’ terwijl een van de acteurs alles filmt en roept dat ze het ‘gepost’ heeft. Ik proef onmacht in een van de monologen. Treffend eindigt de acteur zijn monoloog met ‘Wat ik vind, wat ik denk, doet er niet toe’.
Shay, een van de acteurs en tevens radiomaakster bij FunX, vraagt mij wat etnisch profileren is, hoe Nederland het doet en wat er nog gedaan moet worden. Alle losse stukken die geen samenhang leken te hebben, komen samen met etnisch profileren als de verbindende factor.
Ik was het meeste onder de indruk van de monoloog van Ira, waarin zij het publiek kennis laat maken met haar ‘broertje’… Ik wil niet teveel weggeven, maar als je ook kennis wilt maken met dit ‘broertje’, zorg er dan voor dat je 30 april in de Melkweg in Amsterdam de tweede voorstelling van Blood For Chocolate bijwoont.
Tijdens de Q&A met Ira en Raymi hoor ik dat het publiek ‘iets wil doen’. Voor mij is dit aanleiding om hen te wijzen op Amnesty’s werk op etnisch profileren en de klachtenprocedure van de politie. Iemand uit het publiek roept op constructief te zijn en signalen van discriminatie te melden bij de juiste instantie.
Iemand anders vraagt ‘Wat nu?’ Weer iemand roept ‘Hoe organiseren we ons?’ Hierop antwoord Ira ‘doe iets, organiseer een demonstratie op de Dam en ik ben er’.
