Dertien redenen waarom brieven schrijven werkt!

Op 10 december schrijven duizenden Nederlanders tegen onrecht tijdens de jaarlijkse Schrijfmarathon. Voor iedereen die twijfelt of al dat brieven schrijven wel iets oplevert, hieronder hebben we alle succesverhalen op een rij gezet.

De berichtjes vanaf de andere kant van de gevangenismuur vormden een enorme bron van kracht voor mij in mijn voortdurende strijd voor vrijheid.

Begin dit jaar mocht Albert Woodfox de gevangenis verlaten. Meer dan 43 jaar zat hij vast. Alleen, in een cel ter grootte van een parkeerplaats, 23 uur per dag. Samen met Robert King en Herman Wallace werd hij veroordeeld voor de moord op een bewaker, hoewel daar geen enkel bewijs voor was. Alle drie de mannen hebben altijd gezegd onschuldig te zijn. Op vrijdag 19 februari 2016 – zijn 69ste verjaardag – kwam de Amerikaanse Albert Woodfox eindelijk vrij.

‘We zijn dankbaar dat Amnesty zoveel actie voor ons voerde.

In de zomer van 2014 werden Leyla en Arif Yunus, twee vooraanstaande mensenrechtenverdedigers uit Azerbeidzjan, veroordeeld wegens ‘verraad’ en ‘fraude’. Voor hun kritiek op de regering kregen ze respectievelijk achtenhalf en zeven jaar celstraf. Eind 2015 werden ze voorwaardelijk vrijgelaten en in april 2016 zijn ze op uitnodiging van het ministerie van Buitenlandse Zaken naar Nederland gekomen.

Ik dank iedereen voor hun steun. De brieven inspireerden me. Ik realiseerde me dat de wereld naar ons kijkt en ons steunt – we zijn niet alleen

In 2014 werd Phyoe Phyoe Aung opgepakt nadat ze vreedzame studentenprotesten had geleid. Tijdens de Schrijfmarathon 2015 werd intensief actie voor haar gevoerd. In april 2016 werd ze samen met haar man Lin Htet Naing en nog tientallen studentenactivisten uit Myanmar vrijlaten. Dit is een grote overwinning voor mensenrechtenverdedigers in het land.

Ik ben enorm dankbaar. De brievenschrijvers doen het mooiste wat ze kunnen: mensen in onrechtvaardige situaties helpen. Zonder jullie hulp zou het bijna niet mogelijk zijn geweest. Ik wil jullie bedanken dat jullie door bleven vechten. Blijf doorgaan met dit prachtige werk, het vechten voor anderen.

Yecenia Armenta ontving tijdens de Schrijfmarathon 2015 meer dan 8000 brieven. Ze zat sinds 2012 vast nadat ze, na 15 uur lang gemarteld te zijn, een moord bekende die ze niet had begaan. Op 7 juni 2016 kwam ze vrij.

Ik bedank de duizenden mensen in de wereld die mij via Amnesty International geschreven hebben, of gewoon aan mij en Yves gedacht hebben.

De Congolese activisten Fred Bauma (links) en Yves Makwambala (rechts) werken voor een jongerenorganisatie, die zich op een geweldloze manier inzet voor onder andere vrede in het oosten van Congo en democratische veranderingen. Door hun werk konden ze veroordeeld worden tot de doodstraf. Na hun arrestatie werden ze op een geheime locatie veertig en vijftig dagen lang verhoord. In die periode mochten zij geen contact hebben met hun familie of een advocaat. Eind augustus 2016 werden ze vrijgelaten.

Ik wil alle Amnesty-supporters bedanken! Jullie inzet heeft tot succes geleid, zo blijkt uit mijn vrijlating. Maar mijn zaak is nog niet voorbij. Blijf mij, mijn gemeenschap en andere Cambodjanen alstublieft steunen. We kunnen het meeste bereiken als we allemaal samenwerken.

Yorm Bopha is een Cambodjaanse activist. Zij werd in december 2012 tot drie jaar cel veroordeeld vanwege haar vreedzame strijd tegen gedwongen huisuitzettingen van duizenden bewoners in het gebied rond het Boeung Kak-meer. Yorm Bopha kwam vlak voor de Schrijfmarathon 2013 op borgtocht vrij.

Bedankt voor jullie harde werk en alle acties om mij vrij te krijgen. Jullie brieven, telefoontjes en petities waren mijn bescherming tijdens de maanden dat ik in eenzame opsluiting vastzat. Jullie waren mijn stem, toen mij het zwijgen werd opgelegd.

Birtukan Mideksa uit Ethiopië werd in 2005 opgepakt en veroordeeld tot levenslang wegens landverraad. Tijdens de Schrijfmarathon in 2009 hebben duizenden mensen brieven aan de Ethiopische regering geschreven. Birtukan werd in oktober 2010 vrijgelaten.

Het is onvoorstelbaar. Toen ik hoorde wat er allemaal voor me is gedaan door Amnesty International, was ik de gelukkigste man op aarde. Ik houd van jullie allemaal. Ik dank Amnesty en haar activisten voor hun grote steun, waardoor ik een overwinnaar werd. De leden en activisten van Amnesty zijn mijn helden. Ik wil ze verzekeren dat de grote inspanning die zij deden niet voor niets was. Ik beloof dat ik een mensenrechtenverdediger word – om voor anderen op te komen.

Moses Akatugba uit Nigeria was zestien toen hij in november 2005 werd gearresteerd. Tijdens zijn detentie in het politiebureau, is hij ernstig gemarteld. Hij zat al acht jaar in de gevangenis toen op 12 november 2013 de rechtszaak tegen hem begon. Het vonnis luidde: doodstraf. Wereldwijd werd actiegevoerd om voltrekking van het doodvonnis te voorkomen, ook tijdens de Schrijfmarathon 2014. Meer dan 800.000 mensen kwamen voor Moses in actie. Ook in 2015 riepen duizenden mensen via Facebook en Twitter op de Nigeriaanse autoriteiten op Moses vrij te laten. Enkele dagen later kreeg hij gratie.

Ik leef vandaag, na 33 arrestaties, omdat leden van Amnesty International het voor me opnamen. Amnesty is onze grote zus. Als ik vastzit en ik weet dat iemand, mijn grote zus, voor mij schreeuwt, over mij vertelt, dan voel ik me minder verdrietig, minder bang en minder alleen.

Jenni Williams is de leider van WOZA, Women of Zimbabwe Arise. Zij is tientallen keren opgepakt en in elkaar geslagen voor het leiden van vreedzame demonstraties voor sociale en politieke hervormingen in Zimbabwe.

Ik groet iedereen bij Amnesty en ben diep onder de indruk van alle steun en activiteiten die Amnesty ondernam om mij vrij te krijgen. Toen ik zomaar werd gearresteerd en veroordeeld, was Amnesty de eerste organisatie waaraan ik dacht, en ik hoopte dat ze op de een of andere manier iets voor mij kon doen. Later toen ik vastzat in de gevangenissen van Sittwe en Insein, begon ik brieven te krijgen van Amnesty-aanhangers. Dat was de eerste lichtstraal in mijn donkere dagen. Ik was ervan overtuigd dat Amnesty alles in het werk zou stellen om mij vrij te krijgen. Na mijn vrijlating besefte ik hoeveel Amnesty had gedaan voor mijn vrijlating.

Tun Aung, vreedzaam activist uit Myanmar, werd in 2012 op grond van verzonnen aanklachten tot zeventien jaar cel veroordeeld. Hij had geprobeerd een menigte tot kalmte te manen. Tijdens de Schrijfmarathon 2014 werd massaal voor hem geschreven. In januari 2015 kwam Tun Aung vervroegd vrij.

Ik was enigszins voorbereid op wat er tijdens de Schrijfmarathon zou gebeuren, maar deze enorme steun is werkelijk overweldigend. Zo veel persoonlijke brieven, zo veel warme en bemoedigende woorden, tekeningen en kaarten. Eerlijk, vaak sprongen de tranen in mijn ogen. Voor alle Amnesty-vrienden die mij steunen: ik zou iedereen willen ontmoeten om mijn dankbaarheid te kunnen overbrengen. Jullie zijn geweldige mensen. Jullie zijn echt fantastisch. Jullie hebben heel veel mensen, onder wie ikzelf, hoop gegeven op een betere toekomst.

John Jeanette Solstad Remø uit Noorwegen is al haar leven lang een transgender. In Noorwegen kunnen transgenders alleen een legale andere sekse krijgen nadat ze een operatieve geslachtsverandering en sterilisatie hebben ondergaan. Solstad Remø weigert deze behandeling. Ze heeft haar naam officieel kunnen veranderen, maar wil ook dat haar sekse wettelijk wordt erkend en in haar identiteitspapieren wordt vermeld. Tijdens de Schrijfmarathon 2014 werd voor haar actiegevoerd. De wetgeving over de genderidentiteit van transgenders is in april 2015 aangepast, zodat transgender geen chirurgische ingreep moeten ondergaan om juridische erkenning te krijgen voor hun sekse.

We zijn blij dat de zwangerschapskliniek haar openingstijden heeft uitgebreid en vrouwen ernaartoe kunnen wanneer zij daar tijd voor hebben. Dankzij de brieven die wij ontvingen weten we dat veel landen ons hoop geven dat op een dag alles goed zal komen. Ook al begrijpen we niet alle talen, we zijn blij om de steun die we krijgen, en hierdoor werken we nog harder.

Zwangere vrouwen en jonge moeders van de Zuid-Afrikaanse Mkhondo-gemeenschap overlijden onnodig omdat zij niet de benodigde medische hulp krijgen. Dat komt door personeelstekort, gebrek aan privacy, en het onvriendelijke en botte gedrag van de verpleegsters, met name bij (ongetrouwde) meisjes, waardoor zij geen medische hulp durven vragen. De bereikbaarheid van medische zorg laat te wensen over. Bovendien is er geen ambulance. Tijdens de Schrijfmarathon 2014 werd aangedrongen op betere medische zorg voor zwangere vrouwen. Inmiddels is zorg voor hen uitgebreid van twee naar zeven dagen per week.

De steun die ik ontving was zo groot dat het voelde alsof ik niet vastzat. Ik voelde me niet alleen, ik wist dat mensen in me geloofde.

De Gambiaanse oppositieleider Femi Peters werd op 10 december 2010 vrijgelaten, nadat hij een groot deel van zijn straf had uitgezeten. In de gevangenis ontving hij duizenden kopieën van brieven waarin mensen de Gambiaanse president opriepen om Femi vrij te laten.