Australië: Nauru is een openluchtgevangenis voor vluchtelingen
De Australische regering onderwerpt vluchtelingen aan een wreed systeem van mishandeling, om te voorkomen dat ze het land binnenkomen. Dit gaat in tegen internationale wetgeving.
Uit het vandaag verschenen Amnesty-rapport ‘Island of Despair’, dat is gebaseerd op meer dan honderd interviews, blijkt dat de Australische regering vluchtelingen en asielzoekers op Nauru ‘verwerkt’, en hen aan een barbaars systeem van verwaarlozing onderwerpt. Het lijkt erop dat de autoriteiten deze mensen opzettelijk laten lijden om zo nieuwe vluchtelingen af te schrikken.
Grove schendingen internationaal recht
Het Australische regeringsbeleid, dat kortgeleden nog door minister-president Turnbull tijdens de VN-top over vluchtelingen werd opgehemeld, is precies het tegenovergestelde van wat landen zouden moeten nastreven. Het minimaliseert bescherming en maximaliseert het lijden van mensen. Australië, een van de initiatiefnemers van het Vluchtelingenverdrag, schendt hiermee op grove wijze internationaal recht en moedigt andere landen aan hetzelfde te doen.
Slachtoffers gestraft
Vluchtelingen en asielzoekers zijn op Nauru het mikpunt van een deel van de lokale bevolking, waartoe ook mensen op hooggeplaatste posities behoren. Er zijn betrouwbare verklaringen over fysieke aanvallen op vluchtelingen en asielzoekers, waaronder ook aanrandingen. Bij Amnesty is echter niet bekend dat de verantwoordelijken daarvan berecht gaan worden. Wel is bekend dat vluchtelingen en asielzoekers willekeurig zijn gearresteerd en gevangengezet, soms na verzonnen aanklachten of omdat zij zichzelf hadden verwond. Zo wordt geprobeerd hen te intimideren. De meeste mensen die Amnesty sprak, kampen met psychische problemen. Toch krijgen zij onvoldoende medische zorg.
Behandeling vluchtelingen op Nauru staat gelijk aan marteling
Volgens Amnesty staat deze behandeling van vluchtelingen en asielzoekers op Nauru gelijk aan marteling. De combinatie van de beklemmende geestelijke angst, de opzettelijk schadelijke aard van het opvangsysteem en het feit dat de mensen opzettelijk worden geïntimideerd, betekent dat de manier waarop Australië mensen voor de kust opvangt gelijk staat aan marteling.
Het ‘succes’ van de Australische grenscontrole is gebaseerd op menselijk lijden. Het beleid dat de Australische regering aan de rest van de wereld voorschotelt, is ronduit wreed. Het legitimeert systematische schendingen en geeft het land het unieke stempel van een staat die alles in het werk stelt om te voorkomen dat vluchtelingen haar kust bereiken en die mensen straft die het lef hadden om toch een poging te wagen om aan land te komen.
