Amnesty Vlaardingen 50 jaar! Zes vragen aan de groep
De groep Amnesty Vlaardingen bestaat deze lente 50 jaar! Zes vragen aan Ineke Nieuwstraten, voorzitter en een van de groepsleden van het eerste uur.
Hoe is de groep Vlaardingen ontstaan?
‘De groep is in 1971 ontstaan op initiatief van mensen die in de oorlog lid waren van de Geuzen (eerste verzetsgroep in Nederland). Amnesty was toen nog tamelijk onbekend. Natuurlijk sprak het de oud-Geuzen aan. De eerste groep bestond dan ook uit kinderen van Geuzen.’
In die 50 jaar hebben jullie heel wat acties georganiseerd. Op welke lokale Amnesty-actie ben je het meest trots?
‘Toch wel het actiejaar “70 jaar mensenrechten” met bijzondere activiteiten zoals eenkunstwandeling. Daarbij ook de ontwikkeling van de mensenrechtenwandeling via een app.’
Wat motiveert jou eigenlijk om je in te zetten voor Amnesty?
‘Ik ben als dochter van een Geus opgegroeid met verhalen over de oorlog. Bij de eerste kennismaking in 1971, waarbij een toenmalig bestuurslid heel enthousiast vertelde over waar Amnesty voor staat, dacht ik: daar wil ik bij horen. Natuurlijk is het een weerbarstig onderwerp: resultaten zijn soms moeilijk meetbaar. Maar het blijft uiteindelijk “gemakkelijk” om ons vanuit onze luxueuze positie in te zetten voor slachtoffers van schendingen.’
Wat je misschien niet verwacht van Amnesty Vlaardingen is dat…..
‘We zijn met een kleine groep, maar bereiken toch best veel. De samenstelling is in de loop van de jaren best veranderd. In de “rijke tijd” waren er zelfs vier Amnesty-groepen in Vlaardingen. Maar…we bestaan nog.’
Best een kunst om als groep zo lang actief te blijven. Wat is jullie geheim?
‘We zijn een kleine groep maar er zitten wel kanjers in. Velen zijn ook al decennia lid en actief. En we schakelen soms ook deskundigheid van buiten in. Daarmee kom je ver.’
Het is een gekke tijd om jarig te zijn, gaan jullie het jubilleum nog een beetje vieren?
‘Groots vieren is natuurlijk niet aan de orde. We hopen op termijn een jongerengroep te kunnen opstarten. Enne… zodra het kan zullen we ongetwijfeld het glas heffen ergens op een gezellig terras…’
