‘Als alles eindigt ben ik niet bij jou’
Vandaag publiceren we een aangrijpende brief van activiste Leyla Yunus. Ze schreef de brief vanuit haar cel in Azerbeidzjan. In 2014 werd ze samen met haar man Arif Yunus opgepakt en vastgezet op beschuldiging van verraad en fraude. Beiden zetten zich al jaren in voor mensenrechten in het land dat met harde hand wordt geregeerd door president Ilham Aliyev. De aanklachten zijn volgens Amnesty verzonnen. De eerste zitting van het schijnproces tegen de twee vond plaats op 15 juli in Bakoe. De volgende staat gepland op de 27 juli. Lees hier waarom Leyla Yunus alle hoop op een goede afloop heeft verloren.
Door: Leyla Yunus, gewetensgevangene in Azerbeidzjan
Ik kreeg niet de mogelijkheid om tijdens de zitting in de rechtszaal te spreken. Maar ik wil wel dat mijn stem wordt gehoord.
Eindelijk zag ik Arif. We hebben elkaar bijna een jaar niet gezien en heb ik zijn stem niet kunnen horen. Hij vierde zijn zestigste verjaardag in zijn cel. Ik zal mijn zestigste verjaardag ook in de cel vieren.
We werden op onze 37e trouwdag van elkaar gescheiden. Inmiddels geloof ik niet meer dat we nog samen kunnen zijn op deze aarde. Dat we nog samen kunnen zijn met onze dochter, als een gezin.
We zijn beiden historici, en we begrijpen maar al te goed dat tirannie gedijd op repressie. Stepnak Kravchinski (een 19e-eeuwse Russische revolutionair red.) schreef eens: Dit is erger dan de plaag. De plaag doodt zonder onderscheid, terwijl despotisme zijn slachtoffers kiest uit de kleur van naties.
Nu zitten Tofig Yagublu, Anar, Ilgar, Intigam, Xilal, Seymur Hazi, Khadija, Tale Bagirzade, Movsum Samedov, Yadigar Sadikhov, Rasul Jafarov, Rashadat, en andere jongeren van NIDA (de pro-democratische jongerenorganisatie red.) vast. Meer dan honderd van de slimste en puurste mensen…
In de jaren tachtig werkten Arif en ik bij de krant Ekspress Xronika, die bij tijd en wijlen illegaal werd uitgegeven. Een collega van ons, Anatoli Marchenko, overleed in 1986 in de Chistopolski-gevangenis. Ik werd er doodsbang van. Ik wist wat er gebeurde in de concentratiekampen van Stalin, omdat drie broers van mijn opa daar waren gestorven. Maar in 1986…
Toen begreep ik dat deze terreur gewoon doorging in de USSR en dat je er klaar voor moest zijn. Maar ik had nooit gedacht dat een onafhankelijk Azerbeidzjan hetzelfde pad zou volgen.
Als mensenrechtenactivist met bijna dertig jaar ervaring, wist ik van de martelingen in Azerbeidzjan. Toch was het moeilijk toen ik tijdens de eerste maanden van mijn detentie werd aangevallen. Op 23 september werd ik door Major Yaqubov, een jonge en sterke man, geslagen. Hierdoor verloor ik een deel van het zicht in mijn linkeroog.
Op 11 december 2014 werd ik zonder enige uitleg bij mijn voeten naar de eenzame opsluiting gesleept… Ik hoorde van Arif dat hij ook was aangevallen tijdens zijn eerste dagen in de gevangenis.
Arif heeft een erg hoge bloeddruk. Dit heeft geleid tot een beroerte, verlamming, bloedingen en onvoorspelbare schommelingen van zijn bloeddruk. Nu heeft hij een gezwel op zijn achterhoofd. Hij zit inmiddels een jaar in eenzame opsluiting en hij heeft constant hoofdpijn. Wat mijn gezondheidstoestand betreft is bekend dat ik diabetes en een leveraandoening heb. De Europese Unie stuurde me heel dure medicijnen, maar iedereen zal begrijpen dat de medicijnen in deze omstandigheden niet helpen …
Onze fysieke vernietiging is gepland. Waarom? Zodat ons lijden, onze dood, een les is voor iedereen. Zo baant de angst zich een weg in de harten van inwoners van dit land. Angst en wanhoop.
Ik heb allang geen vertrouwen meer in deze rechtbank, of dit zogenaamde onderzoek.
Onderzoekers en rechters krijgen instructies van bovenaf op basis van welke artikelen ze een misdrijf kunnen verzinnen en welke straffen ze moeten uitdelen.
De onderzoekers waren zo druk met het vervalsen van informatie, dat zelfs het alom bekende feit dat ons huis illegaal is gesloopt, in de aanklacht werd opgevoerd als een vredige verhuizing van het ene naar het andere appartement. Dit terwijl de uitspraak van het Hof van Beroep en van het Hooggerechtshof ons in het gelijk stelt. Iedereen weet dat ons huis, met alles wat er in zat – archieven, computers – op 11 augustus 2011 met de grond gelijk werd gemaakt.
Deze zoveelste leugen is een duidelijk bewijs van het vervalsen van het hele onderzoekt. Zowel de onderzoekers als de aanklagers hebben geen enkele angst dat hun leugens zullen worden tegengesproken.
Arif wordt beschuldigd van het overmaken van geld van een van zijn rekeningen naar een andere. Ik heb zo veel rechtbanken gecontroleerd bij de behandeling van politieke gevangenen ,dat ik natuurlijk niet zal deelnemen aan dit tribunaal. Maar tijdens het proces zal ik gewoon naast Arif zitten en zijn hand vasthouden. We weten allebei dat dit onze laatste ontmoeting is. Als alles eindigt, zal ik niet bij hem zijn… Maar wij zijn allebei historicus en weten: ‘De reiziger zal de Spartanen vertellen dat wij trouw bleven aan de wet’. En zoals mijn Poolse leraren me leerden: ‘Voor uw en onze vrijheid!’
– Leyla Yunus
Doe mee en kom in actie voor Leyla en Arif Yunus tijdens de Schrijfmarathon!
