Tussen de kassen van Níjar en Campohermoso in het zuiden van Spanje ligt een sloppenwijk. Amadu (foto rechts) woont in de Ghanese straat. Hij heeft geen werkvergunning in Spanje, maar hij loopt wel iedere dag tussen de kassen door naar de weg, in de hoop dat hij daar opgepikt wordt door een van de werkgevers uit het gebied om ergens een dag groente of fruit te komen plukken. Amadu heeft een snee in zijn voet. Geld voor de dokter heeft hij niet, daarom probeert hij de wond met plakjes gember te verzorgen.
De regio Almería staat bekend als ‘de groentetuin van Europa’. 29 procent van het fruit en 20 procent van alle groenten in de Europese Unie worden in Spanje verbouwd. Rijen kassen van wit plastic strekken zich kilometers ver uit. Paprika’s, tomaten, komkommers en aubergines floreren hier in de warmte.
Maar achter die glanzende groenten schuilt een minder glamoureuze wereld: de teelt en oogst draaien grotendeels op de arbeid van ongedocumenteerde en onderbetaalde arbeidsmigranten. Zij hopen hier een leven op te bouwen en hun familie in hun thuisland te kunnen ondersteunen, maar ze werken in de hitte, leven in sloppenwijken waar het naar afval stinkt en ze hebben geen toegang tot sociale voorzieningen of gezondheidszorg. Voor drinkwater moeten ze soms honderd meter lopen. Perspectief op een betere toekomst is er niet.
De serie Onzichtbare groenteplukkers is gemaakt door fotograaf Rob Hornstra en schrijver Arnold van Bruggen en laat zien wat er schuilgaat achter kleurrijke groenten en fruit in onze schappen. Het duo bezocht de regio meerdere keren voor het project The Europeans. Voor dat project reizen Hornstra en Van Bruggen tien jaar lang – van 2020 tot 2030 – door twintig regio’s in Europa, op zoek naar de hedendaagse Europeaan. Zijn de ongedocumenteerde groenteplukkers, die krampachtig buiten de maatschappij worden gehouden maar die zo nauw betrokken zijn bij het voedsel dat we eten, misschien net zozeer Europeaan als jij en ik?
De Spaanse regering kondigde onlangs aan om jaarlijks 300 duizend migranten een verblijfsvergunning te geven, zodat ze recht krijgen op zorg en goede arbeidsomstandigheden. Het vergrijzende Spanje is dan tegelijkertijd zelf ook verzekerd van genoeg werkkrachten. Is dat dan een eerste stap naar een beter leven voor mensen als Amadu en de andere plukkers op deze foto’s? Een einde aan de uitbuiting achter de perziken en citroenen, die in onze supermarkten onder een verkoelende nevelmachine liggen, en die we gedachteloos in ons mandje leggen en afrekenen voor een bedrag dat geen recht doet aan de prijs die Amadu betaalt.
