Verraad is een constante. Niet alleen in de liefde, maar ook in de politiek
De eerste naoorlogse bondskanselier van wat toen nog West-Duitsland heette meende dat zijn land, dat lang tussen oost en west geschipperd had en dat na 1945 in twee delen uiteen was gevallen, in het Westen thuishoorde. Westbindung werd die politiek genoemd.
Die Westbindung gold eigenlijk voor heel West-Europa, voor landen waar de NAVO en de EU waren, en in sommige gevallen ook voor waar die niet waren – Zwitserland bijvoorbeeld. Welke subtiele of minder subtiele meningsverschillen er ook mochten bestaan, het huwelijk tussen Amerika en West-Europa was een onverbrekelijk verbond.
Vandaar dat het niet van een minderwaardigheidscomplex getuigde om over een land als Nederland te zeggen dat het militair gezien deel uitmaakte van Amerika en economisch gezien een deelstaat was van Duitsland.
‘Bondgenoten kunnen vijanden worden en vijanden kunnen bondgenoten worden’
Aan die toestand is een eind gekomen. Om te beginnen omdat de Duitse economie er niet zo goed voor staat; de Duitsers namen de wet van de remmende voorsprong na het Wirtschaftswunder wel erg letterlijk. Maar laten we het daar niet over hebben. Het komt vooral doordat Donald Trump, J.D. Vance en Elon Musk het huwelijk met West-Europa minder of zelfs helemaal niet interessant vinden en openstaan voor een avontuur met Vladimir Poetin.
Bondgenoten kunnen vijanden worden en vijanden kunnen bondgenoten worden. De geschiedenis bewijst dit doorlopend. Verraad is een constante, niet alleen in de liefde, maar ook in de politiek.
Na zijn overwinningsnederlaag – CDU/CSU werden de grootste maar historisch gezien was het resultaat abominabel – zei Friedrich Merz dat Europa Amerika koud laat onder Trump en Vance.
De conclusie die hij daaraan verbond was onontkoombaar: Europa moet militair gezien op eigen benen gaan staan, en Duitsland moet het goede voorbeeld volgen.
Of dat gaat lukken is de vraag en of dat Europa samen gaat lukken is een nog grotere vraag.
Economisch gezien is het al moeilijk om bijvoorbeeld de landen die deelnemen aan de euro risico’s te laten delen; denk hierbij aan de Griekse crisis, toen Griekenland bijna de eurozone moest verlaten. Hoe gaat een gezamenlijk Europees leger eruitzien? Wie moet dat leiden? Wie gaat sneuvelen voor Europa?
Misschien zegt Trump: ‘Ik wil best helpen, maar geef me Groenland’
Anders gezegd, het dreigende wegvallen van Amerika als militaire beschermheer zou de poreuze samenwerking tussen de diverse Europese landen kunnen opblazen.
Nu kan het natuurlijk zijn dat Trump zich bedenkt. Hij lijkt zich graag te bedenken. Of het kan zomaar zijn dat het verleden nog zo springlevend is dat de Europese landen beseffen dat conflict tussen de diverse Europese landen ook zonder Amerikaanse bescherming voorkomen moet worden.
Veel zal afhangen van Rusland. Uiteindelijk zal iedereen wel bereid zijn delen van Oekraïne te offeren, vrees ik. Precair wordt het als Poetin de NAVO gaat testen.
Misschien zegt Trump dan: ‘Ik wil best helpen, maar geef me Groenland.’ Na de grondstoffen in Oekraïne, Groenland.
Groenland c.q. Denemarken als pionoffer. Ook dat zal de Europese eenheid testen.
