Vermomde sloeries

Hoe frame je vluchtelingen‚ zonder met je ogen te knipperen? Hoewel ze als bezetters in 1944-45 Duitsland waren binnengetrokken‚ waren Amerikaanse militairen buitengewoon populair bij de Duitse dames.

Die prezen hen omdat ze zo lekker roken naar Old Spice‚ goed doorvoed waren‚ gul hun blikkerend witte tanden bloot lachten en kauwgum en sigaretten hadden om uit te delen. En dat in een tijd waarin veel Duitse mannen alleen maar verbitterd en getraumatiseerd waren‚ en niet zelden een of meer ledematen misten.

In die beginperiode van de geallieerde bezetting waren Duitse dames echter nog de vijand. Het was Amerikaanse soldaten verboden om zelfs maar te praten met lokale vrouwen‚ laat staan feest te vieren. De denazificatie‚ de zuivering van nazi-elementen in Duitsland‚ was in volle gang. Geallieerden die het bed deelden met Duitse vrouwen pasten niet in het plaatje. Kranten stonden bol van propaganda over Duitse sloeries: Arische sirenen die erop uit waren de moraal en de fysieke gesteldheid van de geallieerden te ondermijnen. Soldaten met een geslachtsziekte hadden een ‘Fraulein Veronika Dankeschön’ opgelopen‚ zoals dat in militaire kringen heette. Het overkwam duizenden manschappen.

Onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog – Duitsland was nog bezet – brak de Koude Oorlog uit. Razendsnel moesten nieuwe allianties worden gesmeed. De denazificatie ging pardoes het raam uit: het Duitse volk moest per direct in het kamp van de good guys worden ingelijfd. Feestvieren met Duitse dames werd vanaf de zomer van 1945 aangemoedigd. Kranten kwamen vol te staan met propaganda over hoe lief‚ vrolijk‚ mooi en modebewust Duitse meisjes waren. ‘Veronika Dankeschöns’ werden omgetoverd tot huwelijksmateriaal en liefdesgeschiedenissen tussen Amerikaanse militairen en Duitse dames werden symbolen van de succesvolle samensmeding van oude vijanden.

Soldaten met een geslachtsziekte hadden een ‘Fraulein Veronika Dankeschön’ opgelopen

De Frauleins in de juichende tijdschriftverhalen konden zó de Amerikaanse droom in. ‘Mädchen fliegen uber den Atlantik’‚ eindelijk: ze hadden altijd al naar de VS gewild‚ maar die verdraaide oorlog was ertussen gekomen. Tienduizenden maakten de oversteek‚ net zo toegewijd aan de Amerikaanse waarden van democratie en vrijheid als aan hun lekker ruikende husbands die hen in God’s Own Country opwachtten. Maar nu de Frauleins ineens ideale New Americans waren geworden‚ wie waren dan die onverlaten bij wie de geallieerden in Duitsland hun geslachtsziekten opliepen? Juist: bij vluchtelingen‚ werd nu het verhaal. Bewaakt door geallieerde militairen wachtten ongeveer een miljoen ‘Displaced Persons’ (DPs) tot iemand iets voor ze ging doen in overvolle‚ vaak smerige en altijd akelige kampen in Duitsland en Oostenrijk: Joodse overlevenden van concentratiekampen‚ bevrijde dwangarbeiders‚ mensen die uit Oost-Europa wegvluchtten voor het oprukkende Rode Leger. Ze waren niet mooi en vrolijk zoals de Duitse meisjes‚ maar ondervoed‚ kwaad‚ in lompen gehuld of nog steeds in gestreepte gevangenispakken‚ afgesloten van de rest van de wereld‚ want alleen met een pasje mochten ze naar buiten.

In juni 1946 bedacht het Amerikaanse militaire oppercommando in Duitsland dat zíj in de propaganda de nieuwe ‘Dankeschöns’ moesten worden. Daarin paste een plan om alle alleenstaande kampbewoonsters tot 50 jaar op geslachtsziekten te laten controleren: iedereen ‘wist’ toch dat deze als zielige DP’s vermomde sloeries álles deden voor brood en sigaretten? Wie onderzoek weigerde‚ zou worden beboet of zelfs in de gevangenis worden gesmeten.

In sommige kampen staken artsen en andere hulpverleners een stokje voor het vernederende plan: ze wilden pas meewerken als ook alle Duitse vrouwen onderzocht zouden worden. In kamp Kaiserslautern organiseerden de DP’s hun eigen verzet. Ook het machinegeweer waarmee de kamparts hen daar bedreigde‚ maakte geen indruk: dat soort artsen hadden ze in de oorlog wel vaker meegemaakt. Het verzet won: het onderzoek werd afgeblazen.

In 1960 pas werden de laatste DP-kampen gesloten. Toen hadden tientallen Duitse dames zich al van hun geurige Amerikaanse husbands laten scheiden: the Land of the Free was toch tegengevallen. Half Kaiserlautern woonde toen allang in Israël. Maar dat is een ander verhaal.

Wordt Vervolgd, februari 2017