Terug naar Afghanistan – column van Eduard Nazarski

De Nederlandse overheid stelt dat Afghanen kunnen worden teruggestuurd omdat het land veilig genoeg is. Je zou het wishful thinking noemen als die term niet veel te mild was.

Afghaanse asielzoekers die naar hun land worden teruggestuurd lopen levensgevaarlijke risico’s. Maar daar hebben we een asielprocedure voor‚ zegt de overheid.

Azad‚ een homoseksueel‚ is een van de duizenden asielzoekers die uit Europa is teruggestuurd. De Taliban vermoordde in 2000 zijn vader‚ Azad was toen 6. Met zijn moeder en broer vluchtte hij naar Iran; ze konden daar niet blijven‚ en vroegen ten slotte in 2011 asiel aan in Nederland. Hun moeder was toen al dood. Azads broer kreeg een verblijfsvergunning‚ Azad niet. De Nederlandse overheid geloofde niet dat hij homoseksueel was. In mei dit jaar werd hij uitgezet. Een paar dagen later sprak Amnesty hem in Kabul‚ waar hij wanhopig zijn geaardheid verbergt. ‘Ik word gek‚ ik ben een en al angst.’

2016 was het dodelijkste jaar uit Afghanistans recente geschiedenis

2016 was het dodelijkste jaar uit Afghanistans recente geschiedenis. Bombardementen‚ terroristische zelfmoordaanslagen‚ vervolging van minderheden‚ ronseling van kinderen‚ marteling. Het aantal gedode of verwonde burgers was vorig jaar ruim elfduizend. In de eerste helft van 2017 kwamen er nog eens vijfduizend bij. Volgens de Verenigde Naties zullen dit jaar 9‚3 miljoen Afghanen moeten leven van humanitaire hulp.

Het antwoord van Europese landen is dat steeds meer Afghanen worden teruggestuurd: 3.290 in 2015‚ 9.460 in 2016. In september 2015 werd twee derde van de Afghaanse asielverzoeken ingewilligd‚ een jaar later nog maar één derde. Van teruggestuurde Afghanen horen we hoe ze onder bruggen of in oude auto’s slapen‚ doodsbang om herkend te worden‚ op te vallen.

Mijn persoonlijke herinnering aan Afghanistan dateert van meer dan tien jaar terug‚ een bezoek met de Stichting Vluchteling. We gingen naar de vluchtelingenkampen in Noordwest-Pakistan‚ vlogen met een vliegtuigje van het Rode Kruis naar Kabul en gingen vevolgens per auto auto naar Gardez‚ helemaal in het oosten. De stemming was alom: als we de Taliban hebben verslagen‚ komt er vrede en wederopbouw. Maar de Taliban was niet verslagen (net zomin als nu dus). Na terugkeer ging ik naar minister Verdonk om haar te vragen te stoppen met terugsturen. Maar die vrouwen moeten daar doen wat Ayaan Hirsi Ali hier doet‚ zei ze. Ik kon alleen maar vragen: stuurt u dan het leger mee?

Ik zou niet weten welke andere vraag ik nu zou kunnen stellen aan de nieuwe regering.

Wordt Vervolgd, november 2017