Syrisch moeras, column van Arnon Grunberg

De symbolische aanval van Donald Trump op een militair vliegveld van de Syrische president Bashar al-Assad‚ begin april‚ heeft de discussie over de morele wenselijkheid van militair ingrijpen nieuw leven ingeblazen. Dat Al-Assad een oorlogsmisdadiger is‚ is bekend‚ maar aangezien de Arabische Lente vanuit het perspectief van 2017 net zo ver weg lijkt als de studentenopstand van 1968 in Parijs en omstreken‚ is het gemakkelijk te vergeten hoe in betrekkelijk korte tijd Al-Assad van vijand weer een vriend werd.

Daar komt bij dat de situatie in het Midden-Oosten in het algemeen en in Syrië in het bijzonder zo ingewikkeld is dat alleen dat al reden is voor de publieke opinie om de interesse te verliezen. Men is gehecht aan de overzichtelijkheid van good guys versus bad guys. Ik vrees dat veel burgers in het Westen niet beseffen dat Al-Assad en IS vijanden zijn‚ om nog maar te zwijgen over bijvoorbeeld Hezbollah‚ die met Al-Assad tegen IS vecht maar die ook Israël als aartsvijand ziet.

Een ook door mij gerespecteerde columnist als Nicholas Kristof heeft Barack Obama verweten niet militair te hebben ingegrepen in Syrië en met enig voorbehoud prees Kristof Trump voor zijn aanval. Obama’s aarzeling om het moeras van Syrië echt te betreden heeft uiteraard alles te maken met de ervaringen van Irak en Afghanistan. Een land bezetten is niet het probleem‚ in de meeste gevallen althans niet. Het bezet houden en het stabiliseren is een langdurige en moeizame aangelegenheid waar het Westen het geld noch het bloed voor overheeft.

Ik vrees dat veel burgers in het Westen niet beseffen dat Al-Assad en IS elkaars vijanden zijn

Wij lezen nog maar weinig over Libië maar is het daar nu echt beter dan onder Kadhafi? En is het niet op zijn minst merkwaardig dat het Westen Rusland zijn gang heeft laten gaan in Syrië‚ waardoor Al-Assad althans een deel van dat land kon blijven controleren? En moeten wij echt verbaasd zijn dat Al-Assad doet waarom hij bekendstaat‚ het begaan van oorlogsmisdaden?

Het is al opgemerkt — maar dat moet hier nog maar eens gebeuren — dat kort voor de gifgasaanval begin april de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken opmerkte dat de vraag of Al-Assad kon aanblijven een interne Syrische aangelegenheid was. Oftewel‚ als Al-Assad genoeg tegenstanders had uitgemoord‚ zou hij mogen aanblijven.

En de rol van Saudi-Arabië en de Golfstaten‚ bondgenoten van het Westen‚ die IS en andere soennitische rebellen ondersteunen en bewapenen‚ moet hier eveneens maar weer vermeld worden. IS is de grote vijand van het Westen‚ maar als de peetvader van IS een vriend van het Westen is‚ wat betekent de strijd tegen IS dan? Humanitair militair ingrijpen kan gerechtvaardigd zijn‚ maar als het om dergelijk militair ingrijpen gaat‚ hebben wij de afgelopen decennia al onze geloofwaardigheid verloren.

Wordt Vervolgd, mei 2017