#SaveRayan

Er zijn veel hashtags nodig om aandacht en verontwaardiging te krijgen. Linda Bilal vraagt zich af of we het daar wel van moeten hebben.

Op dinsdag 1 februari valt mijn oog op een Marokkaans nieuwsbericht over een kind dat in een put gevallen is, 32 meter diep. Het nieuws laat me niet los. Ik blijf browsen. De volgende avond verschijnt het nieuws op Al Jazeera.

Op de ochtend van dag drie is het ingeklemde kind het meest besproken verhaal op Arabische sociale media. We leren nu dat hij Rayan heet. We zien hem in de put bewegen via een bungelende camera in het gat. We volgen de voortgang van de opgravingsoperatie en de tactiek van het reddingsteam. Officiële verklaringen wisselen interviews met hulpdiensten af. De hele Arabische wereld hangt aan hun lippen. Grote nieuwszenders sturen correspondenten om de situatie van dichtbij te volgen. We wachten in spanning op elke verklaring van Rayans ouders of van de chef van het reddingsteam. Experts en ingenieurs tonen hun berekeningen en plannen om het kind te redden dat inmiddels familie voor ons allemaal geworden is. 

#SaveRayan, deze twee woorden vormen het enige middel tot solidariteit met de vijfjarige.  

Op de vijfde avond zitten we allemaal op het puntje van onze stoel, onze ogen gericht op het scherm, elke beweging volgend, wachtend op de redding van Rayan. Analyse, uitleg en breaking news wisselen elkaar af, tot vlak voor middernacht Rayan weliswaar eindelijk uit zijn gedwongen hol wordt getrokken, maar schokkend genoeg niet meer in leven is. 

De Arabische wereld reageert. Een tekening van Rayan van een Libanees, een klein standbeeld van hem van een Egyptenaar. Een Saudische voetballer schenkt een huis voor de familie in Ighran, een Marokkaans dorp dat door Rayan beroemd geworden is.

Het jongetje met Down dacht ook wereldnieuws te worden als hij in een put viel. Dat was niet het geval.

Als een natie in staat is om met een alledaags nieuwsbericht iedereen in de wereld te raken, en een verhaal uit dat land #trending wordt, betekent dit dan dat deze natie ertoe doet? 

Het is alledaags nieuws omdat kinderen in dit deel van de wereld elk uur in verschillende soorten putten vallen. De Syrische Alan verloor zijn leven in de Adriatische Zee toen hij met zijn vader naar Griekenland vluchtte. Enkele dagen voor Rayan viel een Iraaks kind in een open put en overleefde dankzij urenlange reddingspogingen. Twee dagen na Rayan gooide een ander Marokkaans kind zichzelf in een put en volgde het tragische lot van zijn landgenootje. Op een Marokkaanse site las ik dat zijn familie constant praatte over de held Rayan. Zijn landgenoot, een jongetje met het syndroom van Down, dacht dat als hij zichzelf in een put zou werpen, hij ook door de hele wereld besproken zou worden. Dat was niet het geval. En ook Fawaz, een Syrisch jongetje dat enkele maanden eerder ontvoerd was en werd gemarteld voor de camera om zijn ouders voor een enorm bedrag af te persen, bereikte veel mensen niet. 

Onze putten zijn talrijk, maar hoe ze te dempen, daar heeft niemand het over. In plaats daarvan vragen we ons af hoeveel hashtags er nodig zijn om aandacht en verontwaardiging te krijgen. Maar moeten we het daarvan hebben?