Piepers

Rijtjeshuizen met oranje dakpannen, een huiselijk tafereel. Vader schilt aardappels aan de keukentafel, moeder pakt een kom. Oer-Hollands, toch?

Nareizigers en gezinshereniging, er viel een ­kabinet om en ze staan prominent in het Hoofdlijnenakkoord. Want: ‘grip op migratie’. De begrippen worden haast abstract gemaakt in de politiek, beschreven als knoppen waaraan je kunt draaien om een gewenst effect te bereiken. Je zou bijna uit het oog verliezen waar gezinshereniging eigenlijk echt om gaat. Namelijk: om het weer heel maken van gezinnen die noodgedwongen uit elkaar gescheurd leven. Om kinderen die na jaren eindelijk weer hun vader kunnen zien.   

‘Ver weg zijn van je familie is het allerergst’, vertelt Mehmet Şener in deze reportage aan Brechtje Keulen. Zijn dochtertje herkende hem niet meer toen het gezin na jaren wachten eindelijk herenigd werd. Mohammad Kafina doorstond een helse bootreis van elf dagen, maar die pijnlijke herinnering wordt overtroffen door zijn machteloze verdriet over de ontberingen van zijn jonge kinderen onderweg naar Nederland. 

Brechtje Keulen kan als geen ander persoonlijke verhalen verbinden met de politieke realiteit. Haarfijn zet ze uiteen hoe het zit met regelgeving, internationaal recht en wat de averechtse gevolgen zullen zijn als de plannen voor het strengste migratiebeleid ooit worden doorgezet. En soepel daardoorheen gevlochten zijn de verhalen van deze twee mannen die na jarenlang wachten, eindelijk hun gezin weer in de armen konden sluiten.

Inmiddels hebben de Kafina’s de Nederlandse nationaliteit. Waar overigens voor Mohammad nog wel een onverwachte bijsmaak aan zit (nee, niet de aardappelen).