Joey de Haas: ‘In de Rotterdamse metro draag ik geen rok’

Joey de Haas (19) is student Politicologie en lid van het Jongerenpanel van Amnesty International. Joey wil jongeren tussen de 15 en 27 betrekken bij de mensenrechten. 

Het moedereffect
‘Uit onderzoek van Unicef blijkt dat 51 procent van de jongeren geen enkel mensenrecht kan noemen. Geen enkel! Mijn medestudenten Politicologie kijken me vaak glazig aan als ik over Amnesty begin. “Mijn moeder heeft weleens een brief geschreven voor Amnesty”, mompelen ze dan. En dat is wel ongeveer waar de bewustwording stopt. Ik noem dat “het moedereffect”.’    

Onrecht
‘Onrecht heeft me altijd beziggehouden. Ik kon al heel jong lezen. Toen ik 5 jaar oud was, was ik door de boekjes heen en begon ik aan de krant. Dan kom je heel veel narigheid tegen, want er worden veel mensenrechten geschonden. Mijn hele familiegeschiedenis hangt daar ook mee samen. Zo heeft mijn opa bijvoorbeeld in een Jappenkamp gezeten. En mijn oma wilde kleuterjuf worden, maar mocht alleen maar naar de huishoudschool. Het is best kort geleden dat vrouwen hier geen vrije schoolkeuze hadden.’ 

Gender 
‘Zelf ervaar ik ook elke dag hoe belangrijk mensenrechten zijn. Ik ben queer en non-binair. Als ik in mijn woonplaats Rotterdam ben, draag ik echt geen button met mijn aanspreekvormen “die/diens” erop, en zeker geen rok. Dat roept agressie op en maakt dat ik niet onbezorgd met de metro kan reizen.’  

Moedig voorwaarts
‘Met het Jongerenpanel willen we de stem van jongeren laten horen. Liefst willen we uiteindelijk een besluitvormende rol. We willen weten welke onderwerpen jongeren belangrijk vinden. Met een nieuwe communicatiestijl proberen we ze meer aan te spreken. Ik hoop dat mijn medestudenten dan ook een keer zeggen: “Ik heb een brief geschreven voor Write for Rights.”’ 

In deze rubriek portretteert Fotograaf des Vaderlands Marwan Magroun bevlogen Nederlanders.