‘Na drie jaar in de gevangenis voor mijn activisme, is mijn schoonmoeder, Hajer Mansoor, vrij’

Drie jaar bracht ze door in de beruchte vrouwengevangenis van Bahrein. Als represaille tegen het activisme van haar schoonzoon. Nu is Hajer Mansoor vrij.  

‘Vandaag is mijn moeder jarig. Voor het derde achtereenvolgende jaar brengt ze haar verjaardag door in een cel in de beruchte Isa Town Prison in Bahrein. 

Mijn moeder, Hajer Mansoor, is geen crimineel. Ze heeft geen misdaad begaan. Ze is gevangengezet, samen met mijn broer en neef, als reactie op de mensenrechtencampagne van mijn man, Sayed Ahmed Alwadaei, een vluchteling in Groot-Brittannië.’  

Deze hartenkreet van Duaa Alwadaei stond op 9 april 2019 in de Britse krant The Independent. Op diezelfde dag stond Duaas man, de uitgesproken activist tegen het Bahreinse regime Sayed Ahmed Alwadaei, voor de Bahreinse ambassade in Londen. Met hartvormige ballonnen, een grote taart met kaarsjes en een Happy Birthday-zingend neefje feliciteert hij zijn gevangengenomen schoonmoeder.  

‘Wij willen Hajer deze belangrijke boodschap sturen; de regering kan je lichaam wegstoppen en je in een gevangeniscel plaatsen’, zegt Alwadaei tegen een Arabische tv-ploeg. ‘Maar wat ze je niet kunnen afnemen is je waardigheid, je vrijheid en onze liefde.’ Aldus Alwadaei, die ervan overtuigd is dat zijn schoonmoeder wegens zijn activisme en zijn vlucht naar Engeland is vastgenomen. 

Sayed en Duaa Alwadaei zijn niet de enigen die de veroordeling van Hajer Mansoor (nu 51) en haar zoon voor het plaatsen van nepbommen, als een indirecte afstraffing voor Sayeds verzetswerk zien. Ook mensenrechtengroeperingen en de VN zeggen dat de zaak gebaseerd is op verzonnen aanklachten. 

Ondanks de internationale kritiek belandt Mansoor in 2017 toch voor drie jaar achter de tralies van de vrouwenafdeling van de Isa Town-gevangenis.  

Een motie van het Britse parlement beschrijft hoe er als represaille voor alle internationale aandacht voor de zaak strengere maatregelen volgen: onthouding van religieuze uitingen, een beperking van het familiebezoek, minder tijd buiten de cel en onthouding van medische zorg.  

Zo ontdekt Mansoor in 2018 een knobbeltje in haar borst. Ze wordt onderzocht, maar de uitkomst van de onderzoeken krijgt ze niet te horen. Haar angst voor borstkanker en haar herhaalde verzoeken om te worden doorverwezen voor medische controles worden genegeerd. Samen met twee medegevangenen gaat Mansoor in hongerstaking. Pas als de internationale gemeenschap weer begint te protesteren, wordt Mansoor naar het ziekenhuis gebracht.  

‘Mijn eigen beproeving is pijnlijk’, zegt de immer strijdbare Mansoor hierover in oktober 2019 vanuit de gevangenis tegen het feministische magazine Ms., ‘maar mijn familie dezelfde wreedheid zien ondergaan is een andere, meer kwellende vorm van lijden.’ 

Mansoors eigen zoon en neefje zitten per slot van rekening ook in de cel. En haar dochter en schoonzoon, de naar Londen uitgeweken activisten, hebben problemen met het krijgen van een permanente verblijfsvergunning en het feit dat ze hun familie in Bahrein nooit meer zullen kunnen opzoeken.  

Als ze haar straf van drie jaar heeft uitgezeten, wordt Mansoor bij haar vrijlating op 5 maart overladen met omhelzingen, bloemblaadjes en peace-tekens van breedlachende vrouwen in zwarte abaya’s. De felicitaties vanuit Londen moeten het doen zonder fysiek contact: ‘#HajerFree’, twittert schoonzoon Alwadaei. ‘Er zijn geen woorden om dit gevoel te vatten. Na drie jaar in de gevangenis voor mijn activisme, is mijn schoonmoeder vrij. Een inspiratie voor mij en voor vele, vele mensen in Bahrein en daarbuiten.’