Getuigenis van de genocide in Gaza
Wat is de waarde van ons werk? Dat is een van de existentiële vragen die bij je opkomen bij het documenteren van schendingen in Gaza. Waarom is het zo belangrijk om te onderzoeken en bloot te leggen, als niets van wat we zeggen, schrijven of onthullen ertoe lijkt te doen? Zelfs de taal zelf lijkt niet in staat om het gruwelijke te vangen. De internationale orde, met inbegrip van het internationaal recht, de mensenrechten en de vele instrumenten daarvan, zijn volkomen ontoereikend geweest om een einde te maken aan de genocide.
De afgelopen vijftien maanden verzamelde ik de getuigenissen van honderden mensen in Gaza: moeders wier kinderen stierven van de honger, vaders die de overblijfselen van hun kinderen opgroeven onder het puin van hun verwoeste huizen, artsen die amputaties van ledematen bij kinderen moesten uitvoeren zonder verdoving; meisjes die in een tent voor het eerst ongesteld werden, mensen met een handicap van wie de rolstoel onder het puin lag, boeren van wie de fruitbomen waren platgewalst, en nog veel meer.
‘Ik wil geen medelijden’, zei de man. ‘Ik wil gewoon mijn kinderen terug’
Het bevragen van het belang van ons werk is constant. Maar toen kwamen de woorden van een overlevende in me op, die zijn vrouw en drie kinderen had verloren door een Israëlische aanval: ‘Ik wil geen medelijden. Ik wil gewoon mijn kinderen terug.’
Lees ook:
Nergens in Gaza kunnen vrouwen veilig bevallen
Niemand kan zijn kinderen terugbrengen. Wat we wel kunnen doen, en moeten doen: zorgen dat er gerechtigheid komt. Degenen ter verantwoording roepen die misdaden hebben begaan die vallen onder het internationaal recht.
Genocide
Wat we de slachtoffers van de Israëlische genocide in Gaza ook verschuldigd zijn, is dat we deze tragedie bij de naam noemen: een genocide. We moeten het erkennen zonder eufemismen of verdoezeling. En elk land dat wapens aan Israël verkoopt, riskeert medeplichtigheid aan deze genocide.
Het ligt op de loer om je uitgeput en zelfs machteloos te voelen als je als mensenrechtenonderzoeker werkt. De stemmen van de slachtoffers achtervolgen je. De beelden spoken dagelijks door je hoofd.
Maar wat ons op de been houdt, is deze verantwoordelijkheid ten opzichte van slachtoffers: om te vechten voor verantwoording van misdaden en om te getuigen.
