Geen medelijden
Italië’s nieuwste regering lost haar verkiezingsbelofte in en treedt hard op tegen illegalen. Het MSF-schip Aquarius, met 629 migranten en vluchtelingen aan boord, kwam in juni Italië níet in. Malta weigerde het schip ook. In afwachting van orders draaide de Aquarius dagenlang rondjes op zee. De passagiers op de dekken werden intussen ‘levend gekookt’, meldde de kapitein.
Uiteindelijk offerde Spanje zich op. De burgemeesters van Barcelona en Valencia accepteerden ieder de helft van de lading.
Ik weet dat het niet mag van de anti-Godwinpolitie, maar bij het verhaal van de Aquarius denk ik toch aan de St. Louis, een Duits passagiersschip dat in 1939 uit Hamburg vertrok met 937 Joodse vluchtelingen aan boord. Het mocht nergens aanleggen; ook toen al gold de Wet van de Aanzuigende Werking, die zegt dat als je als land één vluchteling toelaat, ze allemáál zullen willen komen. De VS, Canada, Cuba, Argentinië, overal werd de St. Louis weggestuurd. Uiteindelijk restte de kapitein niets anders dan weer koers naar Europa te zetten.
Zestienduizend kilometer hadden ze gevaren. Op vijfhonderd kilometer van vertrekhaven Hamburg, in Antwerpen, mocht de lading eindelijk van boord: met weerzin namen België, Nederland en het Verenigd Koninkrijk ieder een paar honderd van de vluchtelingen op.
Gods gezanten bij de Amerikaanse immigratiedienst namen dit jaar al meer dan elfduizend kinderen in beslag. Voor straf
Een nazistische Belgische jongerenorganisatie deelde op de dag van aankomst in de Antwerpse haven pamfletten uit met de tekst: ‘Wij willen ze ook helpen. Als ze zich op ons kantoor aanbieden geven we hen graag een gratis stuk touw en een lange spijker.’ Als ik u had verteld dat ik dat vandaag opving bij een barbecue van Pegida, had u me onmiddellijk geloofd.
Westerse politieke leiders, ze zijn gekke Gerritje niet. Europese neofascisten en Trump weten dat onder het vernisje van onschuld over Syrische kinderen of zwangere Mexicaanse vrouwen, jihadistische verkrachters en MS-13-bendeleden schuilen. Zijzelf zijn geroepen om onze joods-christelijke waarden tegen het asieltuig te bewaken. Onze overtuiging van Gods onvoorwaardelijke liefde in Christus en het gezag van onze leiders staan in de strijd centraal.
De Amerikaanse minister van Justitie, Jefferson Beauregard Sessions, citeert graag uit Romeinen 13, waarin de apostel Paulus ons opdraagt om ons aan onze leiders te onderwerpen, want er is geen gezag dat niet van God komt. Onderwerp je je niet? Dan krijg je Gods toorn over je heen. Vraag maar aan de ongehoorzame migrantenmoeders in Amerikaanse detentiecentra. Gods gezanten bij de Amerikaanse immigratiedienst namen dit jaar al meer dan elfduizend kinderen bij de dames in beslag. Voor straf.
De dagelijks gemiddeld 4,5 migranten die verdrinken in de Middellandse Zee waren ook ongehoorzaam. We hadden ze nog zó gewaarschuwd en nu zijn ze dood. Geen medelijden mee.
We kunnen slechts raden waar deze strijd voor onze joods-christelijke waarden gaat eindigen. Ik wéét dat het niet mag, maar Westerbork spookt steeds door mijn gedachten.
