Documentairemaker Danny Ghosen: ‘Die spanning vind ik wel tof’

Ghosen begon ooit als de ‘pitbull van PowNed’ en maakt nu het liefst programma’s over situaties die hem storen. ‘Als het me echt aan het hart gaat dan zet ik me voor 1.000 procent in.’

Hoe kan dit, dacht journalist en programmamaker Danny Ghosen (44): ‘Zo’n enorm WK, waar miljarden worden verdiend door de FIFA over de rug van de allerarmsten ter wereld.’ Om die vraag te beantwoorden reisde Ghosen vorig jaar naar Nepal. Daar maakte hij voor de VPRO de docuserie In de schaduw van het WK. Hij ging in gesprek met arbeidsmigranten die in Qatar hadden gewerkt, hun familie en nabestaanden. ‘Je spreekt mensen die recentelijk iemand hebben verloren, die niet verder kunnen met hun leven omdat ze achterblijven met schulden. De pijn en ellende is er nog steeds.’

Het meest verbaasde hem de manier waarop de KNVB hem tegenwerkte, toen hij probeerde om spelers van het Nederlands elftal te spreken. ‘Pure censuur, echt schandalig. Zij bepalen welke journalist met welke spelers of de bondscoach praat, en stuurden beveiliging op me af. Dat soort taferelen verwacht je in Noord-Korea of Rusland, niet in Nederland. Ik kreeg een persvoorlichter te spreken, maar wat moet ik daarmee? Die geeft alleen sociaal wenselijke antwoorden en is neergezet om het werk van journalisten moeilijk te maken.’

Of hij zelf heeft gekeken? ‘Daar had ik geen behoefte meer aan. Hoewel ik als voetballiefhebber moeilijke momenten had, en ik niet kon wachten tot de Eredivisie weer zou beginnen.’

Gevolgen van een mes

Ghosen werd geboren in de Libanese hoofdstad Beiroet, waar hij tot zijn vijftiende woonde. Door de burgeroorlog die daar woedde vluchtte hij met zijn ouders naar Nederland. Destijds waren gevaarlijke vluchtelingenbootjes nog nauwelijks gebruikelijk, dus Ghosen kwam gewoon met het vliegtuig. In Nederland werkte hij onder meer als meubelmaker, schilder en hulpverlener. Toen hij Midden-Oosten correspondent bij de NOS wilde worden, aangezien hij Arabisch spreekt, besloot hij om journalistiek te gaan studeren. Vroeg in zijn journalistieke carrière werkte hij voor omroepvereniging PowNed. Daar ging hij confrontaties niet uit de weg, wat hem de bijnaam de ‘pitbull van PowNed’ opleverde.

De programma’s die Ghosen maakt gaan veelal over maatschappelijke misstanden en groepen die normaal onzichtbaar zijn voor de buitenwereld. Zo ontmoet hij in Danny op straat pedojagers, sekswerkers en drillrappers en krijgt hij in Danny’s Wereld een kijkje in de wereld van de illegale straatraces. Het liefst maakt hij programma’s over situaties die hem storen. ‘Als het me echt aan het hart gaat dan zet ik me voor 1.000 procent in. Zoals de gebeurtenissen in het Midden-Oosten of Oekraïne. Niet wat Gordon allemaal uitspookt.’ Sommige programma’s worden ook in schoolklassen vertoond, vertelt hij, bijvoorbeeld over drillrap of slutshaming. ‘Belangrijke onderwerpen voor jongeren, zodat ze beseffen wat de gevolgen zijn van het dragen van een mes, of zomaar een foto naar iemand sturen.’

Er had maar één iemand ISIS hoeven bellen met de mededeling dat hier drie westerlingen lagen.

‘Dat was de hel, echt’

Niet zelden zoekt hij de grenzen van zijn eigen veiligheid op. Zo stapt hij voor Narcostaat zonder telefoon in het busje van een crimineel. Waar die grenzen liggen schat hij per situatie in. Op gevoel, en afhankelijk van hoe ver zijn team wilt gaan. ‘Die spanning vind ik wel tof. Op zo’n moment ben ik heel scherp en moet het allemaal snel. Dan kan je niet zeggen “we doen het even opnieuw”’.

Die grenzen is hij vaak genoeg tegengekomen, vertelt hij. De spannendste ervaring was in Irak, voor Danny in Arabistan. ‘We reden vanuit Mosul in Irak richting het Koerdische gedeelte, en die grens moet je echt om vier uur gepasseerd zijn. Daarna begint het donker te worden, dan is ISIS overal en kan je zomaar ontvoerd worden. Maar we kwamen in een file terecht waardoor we moesten overnachten op een camping. Er had maar één iemand ISIS hoeven bellen met de mededeling dat hier drie westerlingen lagen. Dan word je gewoon verkocht en midden in de nacht opgehaald. We deden geen oog dicht. Dat was de hel, echt.’

Als hij één onderwerp mag kiezen voor een programma dat hij nog wil maken: ‘Fairuz, misschien wel de bekendste Libanese zangeres ooit. Ik heb het geprobeerd laatst, maar dat is niet gelukt. Ze is al best oud, maar dat zou heel tof zijn.’