50/50 – hoofdredactioneel door Arend Hulshof
Je ziet ze zo voor je. In de zomer van 1968 zaten drie bestuurders van Amnesty Nederland in een Schevenings vissershuisje om een ronde houten tafel. Er moest een nieuwsbrief komen voor de pas opgerichte Vereniging ter bescherming van de Vrijheid van Meningsuiting ‘Amnesty International’, zoals de organisatie toen nog heette.
Tien jaar geleden vertelde Herbart Ruitenberg, een van die drie bestuurders, me over die bijeenkomst. We zaten in hetzelfde vissershuisje, dat nog altijd van hem was, aan dezelfde tafel. ‘Over bladformules hadden we het niet’, zei Ruitenberg. ‘Het moest zo snel, eenvoudig en goedkoop mogelijk.’ De zeven A4-tjes liet hij stencilen en met buurtkinderen maakte hij ze verzendklaar.
En zo ontvingen de 110 Nederlandse Amnesty-leden van het eerste uur op 21 september 1968 de allereerste Wordt Vervolgd – over de naam van het blad hadden de drie oprichters wel wat langer nagedacht.
Van stenciltjes transformeerde Wordt Vervolgd begin jaren zeventig tot een krant op tabloidformaat. Simon Carmiggelt liet zich ermee fotograferen voor Story. Op een bankje in een park zie je hem aandachtig het blad lezen.
Niet alleen Amnesty Nederland, ook Wordt Vervolgd bestaat 50 jaar
Bladerend door het archief van Wordt Vervolgd valt de steeds weer andere opmaak van het blad op, dat vanaf 1992 in tijdschriftformaat verscheen en vanaf 2000 in kleur. Eigenlijk bleef alleen de naam hetzelfde. De pagina’s met lange lappen tekst van jaren geleden ogen nu saai. De koppen met alleen hoofdletters oogden destijds waarschijnlijk urgent, nu eerder schreeuwerig. En sierlijke krullerige letters waren ooit wellicht speels, nu eerder oubollig.
De afgelopen maanden heeft het team van Wordt Vervolgd opnieuw gewerkt aan een restyling. Met meer fotografie, een duidelijkere indeling en strakkere letters die goed bij deze tijd passen.
De grootste verandering maakte Wordt Vervolgd echter door in 1976. Niet alleen werd actie voortaan met een ‘c’ geschreven, belangrijker was dat het blad een onafhankelijke status kreeg en voortaan ook ruimte bood aan andere standpunten dan die van Amnesty. ‘De organisatie moet haar leden serieus nemen en beseffen dat ze niet het alleenrecht op de waarheid heeft’, zei Ruitenberg daarover. ‘Alleen als lezers eigen keuzes kunnen maken, win je hun vertrouwen.’
In deze tijden van nepnieuws moet vertrouwen harder bevochten worden dan ooit. Ik vrees dat de journalistieke benadering van Wordt Vervolgd alleen daarom al nog wel een tijdje meekan. Op zijn minst nog vijftig jaar.
